Hayatımın büyük bir bölümü nasıl 'hayır' diyeceğimi bilememekle geçti. 'Evet' demenin benden ne kadar götürdüğünü bildiğim halde...
'İyi insan' olmaya çalışmak, karşımdakini memnun etme ihtiyacı, taşıyabileceğimden daha fazla yükü omuzlarıma yüklemek, içimde muazzam bir stres yaratıyordu. Sonuçta fark ettim ki, gerçekte ne kimseye faydam vardı, ne de kendime... Çünkü sen kendine saygı ve şefkat duymuyorsan, başkaları da o hisleri senin için duymakta zorlanıyor.
Kendimizi suçlu hissetmeye olan bağımlılığımıza, kaygılarımıza, mükemmel olma ihtiyacımıza ya da yetersiz olduğumuz kanısına, şöyle gerçekçi bir gözle bakmadan, samimice yüzleşmeden insan değişmiyor.

İKİNCİ TABAĞA HAYIR!
Benim için önemi olmayanlara ve istemediğim şeylere 'Hayır' diyebilmeyi öğrenmekle işe başladım. Daha da zoru; sevdiğim insanlara ve sevdiğim şeylere gerektiğinde 'Hayır' diyebilmek... Enerjimi, zamanımı ve duygusal kapasitemi tüketen şeylere...
Herkesin problemine çözüm aramaya...
İkinci tabak tatlıya...
Mükemmel olmayı saplantı haline getirmeye... Yorgun ve uykusuz olduğum halde kendimi zorlamaya... İnsanların bana karşı tavrına göre kendime değer biçmeye...
Sakin ve istikrarlı bir şekilde 'hayır' diyebilmeyi öğreniyorum.
'Her şeyi istediğim gibi kontrol edemeyeceğim' gerçeğini kabullendim. Böyle bir uğraş içine girenlerin de kaybettiklerinin kazançlarından daha fazla olduğuna şahit oldum. Bu hayatta zamanımız çok kısıtlı, kendimiz için en önemli olanı seçip ondan sonra değerli kaynaklarımızı ve zamanımızı nasıl kullanacağımıza karar vermemiz gerekiyor.