Ufak ufak çıldırıyorum herhalde.
Varsa yoksa Mini!
O sinir olduğum bebekli- köpekli kadınlara döndüm.
Hani bebeğinden, köpeğinden başka birşey düşünmeyen kadınlara. Off, bir soluklanayım, anlatacağım şimdi.
Benim oğlumu biliyorsunuz; yani kaç kere yazdım.
Oğlumun adı Mini. Mini mini bir King Charles yavrusu. Üç aylık ve bir aydır bende.
Aklımı kaçırıyorum tabii. Hastasıyım!
Mini'nin aşısı, Mini'nin maması, Mini'nin vitamini, Mini'nin oyuncakları, Mini öksürdü, Mini depresyonda mı, Mini beni seviyor mu?

AŞIĞIM FENA!
Bir ayda dört tasma değiştirdim, o kadar söylüyorum.
O yakışmadı, bu yakıştı, şu daha çok yakışırdı hesabı.
Bizim serseri de sevildiğini biliyor tabii. Hastalanınca iki hafta sabaha kadar uyumadım, başında bekledim, tek bir havlamasıyla kölesiyim.
Farkında yani.
Ben nereye, Mini oraya.
Böyle şeffaf bir çantası var.
Haftasonu yürüyüşlerimde bile kucağımda.
Ayrılamıyorum ondan, aşığım fena.
Buraya kadar normal değil mi? Yani normalin biraz üstünde ama normal.
Peki benim Mini'yi seven, onunla ilgilenen herkese 'abisi', 'ablası' 'teyzesi' şeklinde hitap etmem n'olcak?
Yahu ne kafası bu?
Kendime diyorum, alooo!
Misal garsondan su isteyeceğim; "Abisi bize su verir misin?"
Ayyy ne çirkin, ne antipatik.
Misal kankam Yasemin'e mesaj çekiyorum;
"Yasemin Ablası, evde seni bekliyoruz hadi gel."
O Yasemin gelir mi? Bu ne ağızlar ya!
Misal yolda bir kadın Mini'ye sevgi gösteriyor; "Teyzesi, o nasıl hastalandı bir bilsen!"
Yani kadın niye bilsin ki?
Nereden teyzesi oluyor ki?
Annemi "Anneannesi" diye çağırmamı hiç belirtmiyorum çünkü annem kafamı kırar.
Bu kıvamdayım yani. Evden çıkışım en az yarım saat.
Çıkamıyorum. Eskiden üç dakikada çıkardım, şimdi olmuyor.
Mini'nin yedek bezi, Mini'nin ıslak mendili, maması, oyuncağı, üşürse diye şalı, kemiği...
Bu ne hal, ne oldu bana Sülüman?
İmdat diyorum!
Acaba Mini'ye bir kardeş mi alsam?
Oooo yooo!