Gecenin bir saatinde baktım telefonumda mesajım var. Mesaj annemin Ankaralı yakın bir arkadaşı, sevgili Figen Abla'dan.
Komik kadındır Figen Abla.
Belli ki bu kez takmış yaz öncesi haber ve öneri bombardımanına: Onu yemeyin, aman zinhar şunu içmeyin, kaynatın otları, doğrayın o yaprakları, haşlayın sebzeleri, çıkın çıkın yürüyün, tık nefes kalana kadar canınıza okuyun, oranıza buranıza kremleri sürün ihmal etmeyin...

ÖMRÜMÜZ GİTTİ...
N'apalım, toplu diyet ve bedenimizden nefret günlerindeyiz. Figen Abla'nın mesajı aynen şöyleydi:
"Ayşeciğim; yıllarca kilolarım, selülitlerim, göbeğim, popom derken yaş oldu 67. 'Ajda böyle, ben niye böyle?' sorusuyla yazlarımı zehir zıkkım ettim. Geçen yaz ilk defa 'Satmışım anasını' diyerek pareolara sarınmadan, plajda salına salına herkesin önünden geçip 'güm' diye denize atlayıp, neşe ve sevinç içinde yüzüp gururla kıvıra kıvıra sağa sola selam çaka çaka yerime geçtim... Bu yıl yazı neşe ile bekliyorum."
İşte bu! Ben de kendisini ayakta alkışlıyorum.
"Ajda böyle, ben niye böyle?" diye sormaya gerek yok. O soruyu 33 yaşımda ben bile kendime soruyorum.
Ajda Pekkan başka bir boyut. Ama her kadının şu sıralar kendisiyle savaştığını, aynalardan hoşlanmadığını biliyorum.
Çabalamaktan, olduğumuz kişiden korkmaktan ağız tadıyla yaşayamıyoruz, sahip olduğumuz günlerin ve sağlığımızın kıymetini unutuyoruz. İyisi mi artık öyle yapmayalım. Kafamızı bozmayalım. Neşemizi bol tutalım yeter.
Zaten bu diyet, spor ve bitmek bilmeyen 'yapılması gerekenler' listeleri yeter!
Gına geldi, gına.
Ömrümüz gitti, ömrümüz!