Maşallah zihnimiz pek çalışkan.
Sabah akşam, yağmur çamur, pazar bayram demiyor; tıkır tıkır çalışıyor.
Bi sus kardeşim, bi sus. Yok! Susmak bilmiyor.
Yapılacaklar, olanlar, olmayanlar, neden bu olmayanlar, ihtimaller, varsayımlar, telaşlar, komplo teorileri, haksızlıklar, arkadan bıçaklanmalar, onlar, onlar, onlar ve hep onlar...
Sürekli birilerini suçluyoruz, birileri yüzünden bi'şeyleri elde edemiyoruz, kimse bizi anlamıyor anasını satayım, herkes manyak, herkes menfaatçi, herkes yolumuzu kesiyor.
Eğer şöyle şöyle yapmasaydı, eğer bunu bunu söylemeseydi, eğer şunları şunları yapabilseydi hiç böyle olmazdı, olmazdık.
Ah o geçmiş, ah o yarın başımıza geleceklerin ihtimali.
Öyle düğüm düğüm, büklüm büklüm hale geliniyor ki, insanın kafasını kesip koparası geliyor değil mi?
Aslında değil!
Bütün mesele bizde, bütün sorumluluk bizim ellerimizde.
Hayatımızın akışını başkalarının hareketlerine, sözlerine, fikirlerine teslim etmekten vazgeçmeliyiz, hem de acilen.
Dündeki her şeyi kabul edip helalleşmeliyiz.
Ve şunu kendimize sormaktan vazgeçmemeliyiz:
Onlar değil, ben ne istiyorum?
Onların fikri değil benim fikrim ne? Onlar değil ben ne yapabilirim?
Al sana mutluluğun formülü: Başkalarını umursamaktan vazgeç, mutluluk eşittir sen. Hey zihin, biraz susar mısın lütfen!