Fenerbahçe'nin ön ikilisi (King- Valencia) makine gibi çalıştılar. Gol attılar, attırdılar, pozisyon hazırladılar, top kaptılar, baskı yaptılar. "Santrfor" nakaratı ile bir haftadır "mahvolduk" sazı çalanlara nazire yaparcasına üretiyorlardı. Kalitesi yüksek oyuncu elbette önemli. Ancak "Ümraniye dersi" ile birlikte daha net bir gerçek vardı gözler önünde; "Süper Lig'de rakibi küçümseyemezsiniz, orta sahayı ve merkezi iyi tutacaksınız…."
Sonrasında santrfordu, açık oyuncularıydı; detaylar başlar. Jesus'un geçen haftadan iki farklı seçimi vardı; Ferdi'yi sola çekip Osayi'yi sağda oynattı. Rossi'nin yerine Zajc'ı merkezde oynattı. Birden bire rüzgâr yelkenleri dolduruverdi. Çünkü makinenin "mili" döner hale geldi. Altıncı dakikaydı, Kasımpaşa önde basmaktan vazgeçip, stoperleri rahat bıraktı. Ardından "hareketlenen oyuncuya pas" formülü devreye girdi. Valencia ve King'in bindirmelerinde çaresiz kaldı Kasımpaşa defansı. Bir de kırmızı çıktı bu furyadan. Ferdi ve Osayi sahayı olabildiğince büyüttü. Emre Mor kendi yeteneklerine alan ve fırsat buldu. Lincoln, Zajc'ın yakınında, oyun organizasyonunun hep pas seçeneğiydi.
Bunlara duran top organizasyonlarını eklemek gerekir. Her kornerin ayrı bir senaryosu da vardı. Nefes aldırmadılar maç boyunca… Seyredenin ve oynayanın keyif aldığı bir Fenerbahçe izledik. Kasımpaşa 10 kişi kalmasının ardından, sürekli pas trafiğinde her tarafa koşmak zorunda kaldı. Topu aldıklarında ileriye taşıyacak enerjiyi ve morali de bulamadılar. Arda Güler'in kendi golünü pişirip – yemesi, sonrasında yedekler dahil tüm takımın ona sarılması da, futbolcu grubunun birbirleriyle nasıl kaynaştığının resmi. Yani; gemi yola çıktı…