Aslında Mehmet Barlas'ın keşfedip beni götürmesi lazımdı.. Çünkü Zeraf- Et, bir Antep Lokantası.. Ama keşfeden Türker Ağabey oldu.. İnanoğlu.. O bana "Ağam" der.. Ben ona "Ağam" derim..
"Ağam gidiyoruz" dedi.. Dediği yer, nerdeyse evimin yanı.. Akmerkez'in Ulus kapısının karşısı.. Ben farkında değilim, Türker Ağabey açılır açılmaz, haber almış..
Kalktık gittik.. Bir defa, manzara hiç öyle "Yerel" değil.. Dekor çok modern.. Bir İtalyan restoranı gibi.. Batılı bir dükkânda, doğulu yemekler.. Hoş..
Adı gibi zarif bir yer.. Ziya'dan tanıdığımız Ömer Önder "Zerafet"in, son iki harfini ayırmış ki, mekanın bir "Et" lokantası olduğu anlaşılsın..
Et de, Antep üzerine.. Mezelerden başlayarak her şey Antep üzerine.. Fındık lahmacun, içli köfteden, alanazik ve kebablara kadar.. Hepsi de fevkalade lezzetli.. Öğleleri iş görüşmeleri, geceleri, hele yabancı konukları davet etmek için bire bir..
Bir eksik var.. Ömer'e söyledim.. "Haklısınız" dedi..
Antep mutfağı deyince, akla "Kebab" gelir oldu. Oysa, Antep ve Kilis, kebabları değil, yemekleriyle meşhurdur. Kebab basit iştir.. Ahçılar girişmez bile.. Kebabı kasaplar yaparlar.. Keser, ateşe koyarlar.. Öylesi.. Yani ben çocukken öyleydi.
Zerafet, her gün, menüye bir "Antep Özel"i koymalı.. Bir ataşla iliştirip.. Yuvalama, analı kızlı, eşkili yahni, müceddereye kadar.. O mutfak öyle zengin ki!..