Amerikan müzikallerinin en iyilerinden bazılarına imza atmış olan 79 yaşındaki besteci Stephen Sondheim, üretken kariyerinde öyle bir noktaya ulaştı ki, çok sayıda eseri yeniden sahnelenmeye başladı. Bu, bazı şeylerin yeniden tanımlanmasına da yol açtı. Broadway'de en belirgin eğilim sekiz enstrümanlı oda orkestralarına doğru kayıyor. Değişim, Sondheim ve Hugh Wheeler'ın pişmanlıkların pençesinde yaşlanan âşıkları anlattığı ve yeniden sahneye konan "A Little Night Music" (Biraz Gece Müziği) isimli müzikalde de görülüyor. Eserinin oda orkestrasıyla sahnelenmesi, Sondheim'ın üzerinde, bir bakıma sürreal etki yaratmış. "İnsanlar beni iki nesil önce avangart olarak tanımlamaya başlamıştı. Avangarttan eski kafalıya geçiş yapmam 5 dakika sürdü. Miadınız dolmuş gibi hissediyorsunuz. Her yeni nesille, popüler sanat değişiyor. Şu anda Beatles'ın demode olduğunu düşünen bir nesil bile var ki ben bunu çok komik buluyorum. Aynı şey tiyatro oyunları ve müzikaller için de geçerli. İnsanlar gürültülü ve hızlı şeyler istiyor. 'Little Night Music'in sevdiğim yanlarından biri de bu. Müzikal, 'Yavaşlayın, yavaşlayıp düşünün' diyor" şeklinde konuşuyor. Walter Kerr Tiyatrosu'nda sergilenen "Night Music"in ve Broadway'de sahnelenmesi için müzikal olarak sadeleştirilmiş "Sweeney Todd" (2005) ve "Sunday in the Park With George"un (2008), büyük orkestraların heybetinden yoksun olması Sondheim'de biraz burukluk yaratıyor. Yeni nesil tiyatro severlerin, müzikalleriyle ilk tanışmasının samimi bir atmosferde olacak olması ilginç geliyor Sondheim'a. Yıllar önce sergilenen orijinal Broadway yapımlarının gösterişli atmosferi artık yok. Bu yeni yaklaşımın heyecan verici yanları da var. Tiyatro ve söz yazarlığıyla ilgili iki ciltlik bir kitap üzerinde çalışan Sondheim, eserlerinin koruyucusu olmak ya da yönetmenlerin eserlerini nasıl yorumladığını görmek için dünyanın dört bir yanına seyahat etmek istemiyor. "Company"inin (2006) sadeleştirilmiş versiyonunu da bu son teğilime dâhil eden Sondheim, "Oda orkestrasının iyi yanı, yapım yerine eserin kendisine odaklanabiliyor olmanız" diyor. "Wicked" gibi izlenme rekoru kıran müzikallerin, "American Idiot" gibi rock esintili programların hüküm sürdüğü ve müzik performanslarının "American Idol" (Amerika Yıldızını Arıyor) yarışmalarına dönüştürüldüğü bir çağda, Sondheim, bir müzikal türünün çağa ayak uydurabildiğine dair yorumlar aldığında mutluluktan tüylerinin diken diken olduğunu söylüyor. Hiçbir zaman popüler olmaya çalışmadı. Müziğin hikâyeyi ve kelimeleri gölgelemesini engellemek için müzik ve sözler arasında denge kurmaya çalıştı. Bugün pek çok müzikalde bu dengeyi görmediğini söylüyor Sondheim. Daha küçük orkestralarla sergilenen eserler onu memnun ediyor çünkü sadelik oyuncuların daha iyi bir diksiyonla tane tane konuşabilmesine imkân sağlıyor. Ayrıca, "'Night Music'müzikalinde ne kadar az sayıda enstrüman kullanıldığı göz önüne alındığında müzikteki çeşitlilik gerçekten harika" diyor Sondheim. Yeniden sahnelenen "Night Music"in yönetmeni Trevor Nunn, gösterişli bir oyunun başarabileceğinden "çok daha Çehovvari bir yapım" ortaya çıkarmak istediklerini söyledi. Sondheim'ın, revü kızlarının bir araya gelmesini konu alan 1971 yapımı Follies'ini de sahnelemek istediğini ve yine samimi hava yaratmak istediğini de ekledi. Nunn, Sondheim'ın eserlerininin hayal gücünü harekete geçirmek için uygun olduğunu, çünkü Sondheim'ın "West Side Story" (Batı Yakası Hikâyesi - 1957) ve "Gypsy" (Çingene - 1959) ile sektöre ilk girmesinden itibaren tipik tiyatro kalıplarını aştığını söylüyor. Bir ailenin depresyon ve kayıplarla mücadelesini anlatan ve şu anda Broadway'de gösterilen müzikali kastederek, "'Next to Normal'ı ilk izlediğimde bunun çok çarpıcı bir başarı olduğunu düşünmüştüm. Sondheim, müzikallerin neler başarabileceği ile ilgili ön yargıları değiştirmeseydi, muhtemelen bu müzikal olmazdı. Sondheim'ın yapıtlarına tekrar hayat verdiğimizde ve bunu iyi yapabilirsek, şu anki kalıpları biraz daha yıkabileceğimizi düşünüyorum" diyor.