Atalarımız ne güzel söylemiş: "Büyük lokma ye büyük söz söyleme" diye. Bu sözün doğruluğunu anne olduktan sonra daha iyi anlıyoruz. Anne olmadan bol keseden söylediğimiz her şey gün geliyor hayatımızın rutini oluyor. Sonra dışardan kendimize bakıp parmak sallıyoruz. Ama nafile, annelik pratikte anı kurtarma sanatına da dönüşüyor.
Hafta sonu anne olan arkadaşlarımla bir araya geldik. Bir anda kendimizi itiraflarla dolu bir sohbetin içinde bulduk. Üstelik normalde asabımızı bozacak şeylere kahkahalarla güler haldeyiz. Doğumdan önce asla yapmam deyip neleri yapar hale geldiğimizi anlatmaya başladık. Bakın itiraflar arasında neler var?
Asla sallayarak uyutmam derdim, nasıl oldu anlamadım. Şimdi oğlum sallamadan uyumuyor.
Ekran karşısında yemek yedirenleri gördüğümde sinir olur, nasıl göz göre göre böyle bir hatayı yaptıklarına şaşırırdım. Şimdi kızım tableti açmadan yemek yemiyor. Ama sadece yemek yerken açıyorum.
Üç yaşından önce asla şeker vermem derdim. Şimdi çikolata yediğine inanamıyorum. Ama yerken çok tatlı oluyor.
Asla televizyon izletmem diyordum, şimdi çizgi filmleri ben bile ezberledim.
Asla konsept parti yapmam, doğum günü için mekan tutmam diyordum. Kendimi diş buğdayından, doğum gününe kadar her anında davet organize eder buldum.
Oğlum olsa asla sünnet düğünü yapmam diyordum. Padişah konseptli düğün yapıp pelerini için onlarca mağaza gezdiğime inanamıyorum.
Asla araba koltuğu olmadan seyahat etmem diyordum, hala bir araba koltuğu almış değilim.
Bebeğimi asla bir bakıcıya emanet etmem, annem bakmalı diyordum. Şimdi evimde yatılı bakıcı var.
Bebeğimi asla kucağa alıştırmam derdim. Kucağımdan inmez oldu. Üstelik nasıl olduğunu anlamadım bile...
Asla bebeğimi yanımda yatırmam, beşiğinde yatmalı derdim. Şimdi çift kişilik yatakta birlikte yatıyoruz.
Bebeğimi asla kayınvalideme bırakmam diyordum. Şimdi onlarda kalıyoruz. İyi ki var...
Çocuğum olduğunda kendimi eve asla kapatmam. O benim hayatıma alışsın. Gezen bir anne olurum derdim. Şimdi evden çıkamıyorum. Bu liste uzayıp gidiyor... Size de tanıdık geldi değil mi? Neymiş, annelik biraz da tükürdüğünü yalama sanatıymış.
***
Çocuk her devirde çocuk
Twitter'da 1930 yılında çekilmiş, çocuk ve parklar temalı bir videoya denk geldim. Sevgili Saadet Özen'in paylaşımıydı. Defalarca izledim. Filmin başında yüzlerce çocuğun bir arada olduğu, başında öğretmenler ve bakıcılarının bulunduğu bir okul var. Tam olarak neresi olduğu henüz bilinmiyor. Darrüşşafaka olabileceğini söyleyenler var. Çocukların tertemiz kıyafetleri, saçları, oyun alanlarının boylarına ve yaşlarına göre düşünülerek ayarlanması insanı şaşırtıyor.
Tahminimizin dışında o yıllarda çok güzel şeylerin olduğunu gösteren görüntüler. Mesela, parklardaki salıncak, tahterevalli, dönme dolap ve kaydırakların farklı boylarının olduğunu görüyoruz. Küçük yaştaki çocuklar o yıllarda bile düşünülmüş. Günümüzde dahi parklarda zor rastladığımız bir durum bu.
Çocuklar hep bir ağızdan şarkılar söylüyor. "Kuş sesleri ovalara yayılır...", "Bal yapanlar çiçeklere konarlar / Kuzucular taze çimen ararlar", "Tavşan kaç, tavşan kaç..." o kadar güzel uyum içinde söylüyorlar ki, profesyonel bir koro gibiler. Dinlemeye doyamıyor insan. Parklarda, oyuncaklara binerken sıralanışları, hiç kavga etmeden, birbirlerini itmeden sıralarını bekleyişleri görülmeye değer.
Diğer yandan içimi burkan bir görüntü oldu. Çocuk yuvası olduğunu düşündüğüm yerde bakıcılardan birinin küçük bir kız çocuğunu sarstığını, elindeki oyuncağı sertçe alıp nasıl oynayacağını sinirli bir şekilde göstermesi beni derinden üzdü. Günümüzde de kayıt altına alınan görüntülerde kreşlerde benzer hatta çok daha sert görüntülere rastlıyoruz. Ne olur, ruh sağlığı bozuk, yaptığı işi severek yapmayan, merhametsiz insanları bu tür yerlerde işe almayın. Bütün çocuklar değerli, onların kılına gelecek zarardan hepimiz sorumluyuz. Bu eller yavrularımızın üzerinden çekilsin.
