Bir insanın çocukluk travmalarından haberim varsa; o kişi beni kızdırcak ne yaparsa yapsın, affetmem çok uzun zaman almıyor.
Yapılan saygısızlık, atılan kazık, takınılan saçma sapan tavır ne olursa olsun; karşımdaki o koca insan gidiyor, bir anda gözümün önüne yumuk ellerini gözlerine bastırmış ağlayan, büyüklerin acımasız dünyasını anlamaya çalışan küçük çocuk geliyor.

ONLARA KIYAMAM!
Diyorum ki, şu anda bu kadar saçmalamasının nedeni; çocukluğunda ona yapılan haksızlık ve yaşadığı kötü günler.
Onu bu hale annesi getirdi...
Bu komplekslerinin tek nedeni; 'sorunlu' babası...
Aile ortamı nedir bilmemiş ki; o yüzden kendisi de o ortamı kuramıyor...
Gibi gibi; onun adına bahaneler, özürler uyduruyorum kafamda.
Çünkü ben çocuklara hiç kıyamıyorum.
Gerçi şımarıklıklarına, büyümüş de küçülmüş hallerine, edepsizliklerine, saygısızlıklarına, hiç durmadan bağırıp çağırmalarına tahammülüm yok.
Ayrıca öyle yolda gördüğü her tombiş yanaklı çocuğu "Ay ne şeker şey, yirim yirim!" diye seven biri de değilim.
Ama acı çektikleri zaman içim parçalanıyor, yüreğim sıkışıyor, gözyaşları ciğerimi yakıyor, kahroluyorum.
Bakın mesela geçen gün haberlerde; Dündar Kılıç'ın torunu Onur Özbizerdik'in bar çıkışı bir adamı bacağından vurduğu şüphesiyle arandığını öğrendim.
Normalde böyle haberleri duyduğumda; babaanne modunda "Şehir eşkıyaları, barbarlar, yontulmamış dağ adamları" diye saydırmam lazımdı.
Ama gözümün önüne gelen o kare, tüm bu sözleri yutmama neden oldu.

SEÇENEĞİ VAR MIYDI?
Üvey babasının azmettirmesiyle Uludağ'da gözünün önünde vurulan annesi sedyede taşınırken; anneciğinin aşağı sarkmış elini tutmaya çalışan ve sedyenin yanında küçük bacaklarıyla ambulansa koşan 10 yaşlarındaki o çocuğun fotoğrafı.
Birçoğunuz hatırlayacaktır bu görüntüyü.
Şimdi düşününce; o küçük çocuğun başka bir seçeneği var mıydı, bilmiyorum.

Dedesinin, annesinin, üvey babasının izinden gitmekten başka...