En güçlü yasa dahi ona insanlar destek vermiyorsa, işe yaramıyor. Bu; trafikten çalışma yasalarına dek böyle...
Ceza, gerek şart olabilir ama yeter şart, insan zihnini bu yasalara hazırlamaktan gelir.
İş güvenliği, her felaket sonrası gündeme gelen ve haftasına kalmadan unuttuğumuz; uygarlık özrümüz... Adındaki algı, insandan ziyade işyerini korumaya yönelik gibi duruyor. Oysa işin özü; hayat güvenliğidir. Bu yüzden iş değil hayat güvenliği diyorum ve bu alanda çok ciddi zihinsel sorunlarımız var.
Bu yazının orta yerinde, emniyet kemer susturucu fotoğrafı var. İşlevi şu; emniyet kemeri takmayanları uyarmak için üreticinin otomobile eklediği ikaz seslerini devre dışı bırakmak...
Bunu biz icat etmedik. Büyük otomobil markaları bunu, "sürücü oturmadığı halde öten koltuklar" için tasarlamış. Özellikle bayan sürücülerin çantalarını koydukları yan koltukta sensörler öylesi duyarlı hale getirildi ki, oturan olmadan dahi uyarı verebiliyorlar.
Üretici bu rahatsız edici durumu bertaraf etmek için, üzerine uyarı notu da yazarak bu aparatı üretmiş. Peki biz ne yapmışız? Bunu seri üretimle, kendi oturduğumuz koltuklara uyarlamışız.
Bana göre iş güvenliğinin zihnimizdeki fotoğrafı tam da budur. Mühendislikte bir kural vardır; "insanı eğitemiyorsan, malzemeyi eğit." Kemer kullanmaya eğitemediklerimiz için otomobiller eğitildi. Fakat bizim iş güvenliğini "herkesin başına gelebilir ama bana bir şey olmaz" algısı yüzünden biz malzemenin dahi kafasını karıştırmayı başardık.
Kurnazlık yerine kemer taksak, hem alarm susar hem de emniyetli sürüş ile hayata bağlanırız. Tıpkı İş Güvenliği Yasası ile önerilen tedbirler gibi... Biliyoruz ki tedbirsizlik ölüm riski taşır ve ölüm; sağlığa zararlıdır.