Geçen yıldan bu yana ne kadar çok şey yaşadık. Her şey haber sınırını aşıp kişisel hesaplaşmalara, aşağılamalara ve bundan prim kazanmaya dönüştü.
Olaylara uzaktan bakınca "Neden?" diye soruyor insan.
Bu hırs neden?
Bu öfke neden?
Bu alaşağı etme çabası neden?
Bir başkasının mutsuzluğu üzerinde tepinip sevinç çığlıkları atmak neden?
Kendine yapılmasını istemediğin bir şeyi başka birine yapmak neden? Bu kişisel kıyametlerden geriye ne kalacak?
'ÜÇ BEŞ TANIDIK'
Amerikan Forbes dergisinin ülke mutlulukları ile ilgili bir araştırması yayınlanmıştı ve 110 ülkelik listede Türkiye 75'nci sırada yer alıyordu.
Acaba bundan kaynaklanıyor olabilir mi bu durumumuz?
Geçenlerde Haşmet Babaoğlu "Bizim 'insanlarımız' yok! İş arkadaşları, üç beş kuşkulu tanıdık ve üç beş uzaktan yakınlıkla idare ediyoruz" diye yazdı.
Ben o 'üç-beş kuşkulu tanıdık' lafının altını çizdim.
Çünkü kocaman hayatlarımızdaki yalnızlığımızı ve ilişkilerimizdeki mesafeyi çok güzel tanımlıyordu.
Haydi itiraf edin; güvenebildiğiniz insan sayısı çok fazla değil, öyle değil mi?
Herkes birbirine mesafeli.
Karşımızdakine inanamıyor, şüphe duyuyoruz. Ne zaman açık verecek, bir yanlış yapacak, bize ne zararı dokunacak diye bakıyoruz.
Kimsenin, kimseye kredisi yok! Hayattan insan eksiltmenin iyi bir şey olduğunu söylüyoruz. "Aman kötü insanlar, kötü enerjiler bizden uzak olsun" diye tahtalara vuruyoruz.
Eee... Bu mudur yani?
2012'den ne bekliyorsun diye soranlara gülerek, "İyi insan" diyorum.
Ama hepimizin değişmesi gerek...
Sertab'ın şarkısını dev korolar halinde söylememiz gerek...
Yeni bir duruş, yeni dokunuş Tek tek keşfetmem lazım Yeni bir hayat, gerisi bayat Kendime yeni bir ben lazım!
