Ferdi Özbeğen'i ben de tanırdım, severdim.
Ne yazık ki son günlerde aynı kuşaktan sayılabilecek öyle çok değerli insan göçtü ki... Sanki uğursuz bir kış rüzgarı dostlarımızı alıp götürüyor.
Onu uzun yıllardır görmemiştim. Anısına eğilmek için, eski bir yazıma başvurmak istiyorum. Bir dönemde Cumhuriyet'e yazdığım 'Ağız Tadıyla' yazılarından birinde, o dönemde söylediği Maçka Taşlık Gazinosu'na gitmiş ve şöyle yazmışım: "Ferdi büyük bir alçak gönüllülükle, kendini anons ettirmeksizin geliyor ve başlıyor çalıp söylemeye. Neler söylemiyor ki... 40 yıllık türkülerimiz, İndim Havuz Başına'lar, Çayırda Buldum Seni'ler, günün arabesk parçalarına karışıyor. Oradan bir Sezen Aksu bestesine, sonra bir Edith Piaf şansonuna atlıyor. Bir köçek havasıyla sürdürüyor, 'muhabbet bağına giriyor', açılmış gülleri deriyor', oynatıyor, coşturuyor.
Herkes pistte üst üste. Eski usül bir 'slow' çalıyor: Kalkıp dans edeyim diyorsunuz, birden bir göbek havasına veya bir 'paso doble'ye dönüşüyor. Tanımadığınız insanlarla el ele tutuşuyor, dön baba dönüyorsunuz.
Düşünmek, üzülmek, kederlenmek yasak burada. Kederli arabesk parçalar bile Ferdi'nin piyanosu ve 'ritm kutusu'nun kattığı tempoyla sizi oynamaya çağırıyor." (1983) Sevgili Ferdi, yıllar boyu kim bilir kaç kişiyi böyle mutlu etti. Bizim gibi toplumlarda sanatçı aynı zamanda bir terapisttir.
Birkaç yıl önce Beşiktaş Belediyesi'nin'nin düzenlediği saygı geceme sürpriz yapıp katılmış ve beni çok sevindirmişti. O son görüşmemizmiş. Ruhu şad olsun...
