Ağustos'u uğurladık... Ne de hızla tükendi günler. Günler ayları kovaladı.
Aylar yılları...
Şair Ağustos gelip sona doğru yaklaşınca mevsimlerden sonbahar, aylardan Eylül diye başlar yazıya...
'Ayrılık Ayı'... Hüznün temsilcisi...
'Sonbahar'a her ne kadar bu anlamlar yüklense de gerçeği yansıtmamakta...
Seven için ne ayların ne de mevsimlerin bir anlamı olmamalı...
Eylül, yeşilin sarıya döndüğü tüm tonların yaprağa dönüştüğü bir aydır...
Doğanın uçak moduna değil ama uyku moduna alındığı mevsimdir.
Ta ki yeniden diriliş ve yeşerişin mevsimine kadar.
Eylül'ü anlamlandıran yapraktır...
Her tuttuğu daldan önce kurur.
Sonra tüm endamı ile düşer.
Düştüğü topraktır.
Tıpkı insan gibi... Ömrünü tamamlayan canlı misali… Diriliş, yeşeriş demişken; düştüğümüz her topraktan yeniden filizlenmişiz... Yapraklarımız düşsün...
Dalımız budansın isteniyor. Ve...
Alçak eller gövdemizi teslim almak istiyor.
Bulunduğumuz coğrafyayı girdaba sokmak, 'yaz'ı kışa, sonbaharı hüzne çevirmek istiyor.
Tüm materyalleri kullanmaktan geri durmuyorlar. Bekledikleri hasta bir adam...
Halsiz bi çare kalmış toplum.
Hesaba katmadıkları ne hasta adam ne çaresiz toplum. Toplum yedisi ile yetmişi ile uyandı...
Bir daha sonbaharı yaşamak üzere. Hüzün de yok umutsuzlukta...
Çare 'biz' olmak... Çaresizlik çare değil.
Dayatmalara, tehditlere boyun eğen bir Türkiye arayanlar mevsimlerin geçmişine baksın. Tarihi ecdadım yazdı... Altında imzası olanların tümü bizim değerimiz.
Teslim almak istediğiniz Türkiye yok artık... Teslim edilecek bir ülkemizde yok...
Ya olacağız ya öleceğiz...
Öleceğiz olmak için... Olacağız yeniden var olmak için...
Bizi anlamadınız... Anlamanız da imkansız.
Ne acılar, ihanetler yaşadık...
Hüzünler gördük. Kahpeliğe tanık olduk.
Her defasında dim dik ayakta durmayı başardık.
Bir milletin yeniden uyanışının, dirilişinin adıdır Türkiye...