Upuzun bir adamdı Mehmet Barlas. Boyu 2 metreye yakındı. Beli bu ağır yükten dolayı arıza çıkartınca 2015 yılında bir ameliyat geçirdi. Hastane mikrobu kaptı.
O günden sonra hastane ile ev arasında mekik dokudu. Son dönemlerde işin tadı iyice kaçtı. Kayınbiraderden çok dostu olan Can Paker'in ölümü de onu hayli sarstı. Birkaç hafta önce yoğun bakıma yatırıldı.
Mehmet Abi hakkında onun okuyamayacağı bir yazı yazmak zorunda kalacağım o zor zamanın yaklaştığını biliyordum. Anında anılar aklıma üşüşüyordu, savuşturuyordum.
Şimdi zihnim hepsini gözlerimin önüne boca ediyor.
Ve Mehmet Abi, hepsinin sonunda da "Keyfine bakkk" diye uzatarak gülümsüyor.
Çünkü hep öyle yapardı. Biz yanında derin bir siyasi tartışmaya girip kaşlarımızı çatmışken araya girip üç cümlelik bir fıkra anlatır, içinde bulunduğumuz hâlin mizahını fark ediverirdik. Kasvet dağılırdı. Kahkahalar patlardı.
Meselelere pek çok perspektiften bakabildiği için yargıları keskin değildi. Her zaman bir açık kapı bırakırdı.
Bu özelliği ona dinginlik ve muazzam bir soğukkanlılık kazandırmıştı. Ölüm de, hastalık da, işten kovulma da tıpkı güzellikler, mutluluklar gibi hayata dâhildi. Gelirdi, geçerdi. Başa gelen çekilirdi. Yakınmazdı.
Bir gün olsun "hastayım" dediğini hatırlamıyorum mesela. Ağrısı sızısı olduğunda, hiç tadı yokken bile gık demeden karşısındakinin derdini dinlerdi. Öyle ki en hatırlı arkadaşlarından biri olan Necdet Ulucan böyle durumlarda, "Ben Mehmet Abi gibi mülayim hasta görmedim kardeşim" diyerek ortama müdahale etme ihtiyacı duyardı.
Onun en zor anlarına şahit olan doktorlarından, hemşirelerinden, hep yanında olan yardımcısı Filiz'den sık sık böyle yakınmalar işittim.
***
TANIŞTIĞI HERKESE BİR ŞEY KATTI
Çünkü iyi olmaya çalışarak, karşısındakini de iyi hissettirmeye çalışarak mutlu olmayı öğrenmişti Mehmet Barlas.
Bu yüzden kiminle tanışsa ona bir şey katardı.
Kendisinden çok şey öğrendik.
Kesinlikle telaşa gerek yoktu mesela. Ama bugünün işini yarına bırakmayacaktın.
Ben yazılarımı akşam altıya doğru gazeteye gönderirim. Mehmet Abi'yse ben başlarken bitirmiş olurdu. Eğer berabersek de son noktayı koyduktan sonra "Gel bir bak bakalım" diyerek yazılarını okuturdu.
Her seferinde yazısının başında açtığı hesabı sonunda centilmence kapatmasına imrenerek kalkardım. Yazıma daha coşkuyla başlardım. İçten içe de onunla aynı gazetede yazmaktan gurur duyardım.
Kırk ölçüp bir biçerdi ama sonunda da düşündüğünü söylerdi. Doğup büyüdüğü çevrenin mahalle baskısına rağmen gerçek bir aydın, "liberal" olarak doğru bulduğu tavrı almaktan çekinmedi. 28 Şubat'ın darbeli günlerinde sivil iradenin, Erbakan'ın yanında koç gibi durdu. Önce insan olarak çok sevdiği, çalışkanlığına, samimiyetine saygı duyduğu Erdoğan'ı da tek bir tümsekte bile yalnız bırakmadı.
Zaman zaman Cemil Barlas'la netameli konulara daldığımızda ise başımız belaya girmesin diye bizi susturduğu olurdu. Hemingway'i hatırlatırdı... "Cesaret tehlikenin üzerine gitmek değil, tehlikenin karşısında zarif davranmaktır" derdi.
Ertesi günse yazısını okuduğumuzda, biz söyleyince sert bulduğu ne varsa adabıyla muhatabına söylediğini görürdük.
***
HER DİLİ BİLİRDİ
İletişimi kusursuzdu. Torunlarıyla, oğlu Cemil'le, kelli felli akranlarıyla aynı ortamda buluşur, sohbette hepsini de idare ederdi. Arada da "Baba senin bu konuda söyleyecek bir sözün yok mu?" diye kendisine takılan kızı Ela'ya göz kırpardı.
Teknolojiyi yakından takip etmesi de bugünle bağını hiç koparmamasını sağlıyordu. Tiktok'u ondan öğrendik!
Görsel hafızası muazzamdı. Dünyası renkliydi.
Olmazsa olmazı müzikse, 55 yıllık hayat arkadaşı Canan Barlas'ın "Bari biraz sesi kıs" uyarılarına rağmen daima fondaydı. Odadan odaya geçerken, bahçeye inerken elinde sallanan hoparlörüyle etrafına neşe saçardı. İkinci Dünya Savaşı'nı gün gün bildiği gibi, müzikte de duymadığı ritim kalmamıştı bence.
Daha neler neler Mehmet Abi.
