Maç iki taraf için de tempolu başladı. Ankaragücü sezon başındaki gibi değil, yeni transferleri var ama birbirlerine hâlâ alışamamışlar. Fenerbahçe klasik… Bilinen işleri yaptı, defans hattını bayağı ileride tuttu, ileride de baskı yapmaya başladılar. Ama defans hattını ileride tutarken o eski presi yapamadılar. Ankaragücü bundan faydalanmak istedi, o da yeterli olmadı. Defansı bu kadar ileri çıkarıp ofsayt taktiği yaparsan, hücumcuların ve orta sahanın mutlak süratle iyi pres yapması gerek. Yapamazsan araya atılan toplarla defans zor anlar yaşar. Nitekim maçın başında bu olayı Fenerbahçe yaşadı. Ankaragücü'nün bir golü de ofsayt gerekçesiyle iptal edildi. Bu çizgi beni tatmin etmedi. Bu çizgilerde yıllardır bir tuhaflık var. Başkent ekibi, Fenerbahçe'nin sikletinde değil, rakibi de değil. Bu maçta mağlup olsan ne olur, sen rakiplerini yeneceksin. Fenerbahçe 2-0'ı bulduktan sonra çok fazla gaza basmadı, Ankaragücü'nün durumuna göre oynadı. Vakit ilerledikçe ev sahibi takım yoruldu ve maçın başındaki etkinliğini yitirdi. Yani 90 dakika boyunca maçın direksiyonunda İstanbul'un sarı-lacivertlileri vardı. Maalesef yıllardır başkent Ankara'ya bir stat yapılmadı. Seyirci kilometrelerce dışarı çıkıp eziyet çekiyor. Zemin de çok kötü. Güya başkent. Zaten Avrupa'da bir tek Türkiye'de başkentten şampiyon çıkmadı. Diğer başkentlerden şampiyon çıktı.
Dün Fenerbahçe hiç zorlanmadan üç puanı aldı, evine döndü. Halil Umut Meler derseniz o da zorlanmadı. Çünkü onu zorlayacak bir mücadele sahada yoktu. Ankaragücü'ne gösterdiği ilk sarı kart bence sarı değildi. Eğer bir sarı gösteriyorsan aynı sarıdan kırmızı olacak. O zaman göstermeyeceksin. Sakatlık Halil Umut Meler'i biraz hırpalamış olacak ki eski formunda değildi.