"Türkiye'de genelde hayal kırıklığı var; işini iyi yapan insanlara karşı... İşini uyduruk yapan insanlara beğeni var. İşlerini iyi yapanlar tarih boyunca ülkeyi terk etmiş. Bu ülke kendi başbakanını asmış, şairlerini ülkeden kovmuş, aydınlarını yakmış. Güvenemediğin bir ülke. O yüzden dellenmenin manası yok."
Engin Günaydın'a ait bu sözler. Touch İstanbul'dan Neslihan Aktaş'a konuşmuş.
Sırrı Süreyya Önder, bir söyleşisinde Günaydın'a 'Yeraltı' filmindeki sahnelerinin çıkarılmasıyla ilgili olarak "Sen solcu değilsin. Senin yerinde Rutkay Aziz olsaydı rol arkadaşının hakkını korurdu. Çünkü o solcu olduğu için bilir dayanışma ruhunu" benzeri laflar etmişti.
Tabii ki şakayla karışık bir serzenişti bu.

O TERBİYEYLE YETİŞMİŞLER
Ama Önder'in tespiti şu açıdan doğru:
Hakikaten Önder gibi vakti zamanında devrimci mücadelenin içinde olan, bu uğurda cezaevinde yatmış eski tüfeklerin direniş ruhu hâlâ devam ediyor. Çünkü o terbiyeyle yetişmişler.
Dikkat edin; son tiyatro eylemleri hariç, meydanlardaki protestolarda hep eski tüfekler var. Yeni kuşak sanatçıların ise çoğu apolitik, tek dertleri kariyerleri.
Yanlış anlaşılmasın, Günaydın'ı apolitik genç oyuncularla aynı kefeye koymuyorum; ondaki bence varoluşçu, nihilist bir hayat tarzı.

'AMAN BANA BİR ŞEY OLMASIN!'
Öte yandan Günaydın da haklı.
Bu ülkede, kim dellendiyse, sisteme karşı mücadele ettiyse hep çok ağır faturalar ödedi. Asıldılar, yakıldılar, sürgüne yollandılar, yargısız infazlara kurban gittiler.
Ve tüm bu sindirme politikalarından sonra geriye hayattaki tek gayesi 'kendini garantiye almak' olan kocaman bir halk kaldı.
Artık herkes profesyonel. En favori sloganımız ise "Aman bana bir şey olmasın!"
Ee, biri postmodern dört darbe boşuna yapılmadı bu ülkede.