Aşağılık insan aşağılıklığını bilir için için. Kendi gözünde eziklikten kurtulmanın yolunu da bulur: başkasını aşağılamak. "Tepeden bakabileceğim birileri varsa ben en altta değilim," avuntusuna sıkı sıkı sarılır. Irkçılığın kaynağı budur. Bereket versin hiç öyle olmayan kişilerin tepkileri sayesinde o tür ayıplar aşılıyor. Birçok başka hastalık gibi ırkçılık da silinecek dünyamızdan. Bakın, Almanya'da bir antrenör Türk oyuncuları dışlayınca pek çok Alman aile oğullarını takımdan çekerek ona güzel bir ders verdi. Yıllar önce bir Amerikan yolcu uçağının transatlantik uçuşunda da bir insanlık örneği verilmişti. Unuttuğum olayı Yakup Almelek dostum söz konusu edince basındaki bütün ayrıntılarıyla hatırladım. Zenginliği takılarından belli, süslü püslü, mağrur bir kadının yanına bir zenci erkek yolcu düşmüş. Kadın düğmeye basarak hostesi çağırıp buyuruyor: "Bu yolcuyla yan yana oturmak istemiyorum. Yerimi değiştirin." Buz gibi bir hava esiyor çevrede. Hakarete uğrayan adam şaşkın; ama sesini çıkarmıyor. "Uçak dolu," diyor hostes. "Birinci mevkiye bir bakayım." O gidince ağır sessizlik sürüyor. Dönüşü de gecikiyor. Kadın yanındakinden uzaklaşabildiği kadar uzaklaşarak pencereden bulut seyretmekte. Öteki yolcular kaçamak bakışlarla zenci yolcuyu inceliyor. Tertemiz giyinişli, kendi halinde, efendiden bir adam... Genel utanç artarken hostes gelip herkesin duyabileceği bir sesle konuşuyor: "Birinci mevkide boş bir yer var. Oradan yararlanmak için Kaptan'dan izin aldım. Hoşlanılmayacak bir kişiyle yan yana seyahat etmek zorunda kalan yolcudan şirketimiz adına özür diliyor." Bir zafer gülümsemesi beliriyor kadının dudaklarında. Ama hostes de gülümsüyor. Ona değil, yanındakine. "Buyurun beyefendi, gidelim." Alkış kopuyor. Zenci yolcu yarı mahcup, kalkıp hostesin peşine takılıyor; birinci mevkiye gidiyorlar. Ve gözlerini yine bulutlara çeviriyor neye uğradığını şaşıran süslü kaltak.