EVDE FASÜLYE YAPAN SEMA
- Sema, Eylem'le birlikte ekranda aşkı en güzel anlatan ikili... Aşkı böylesine güzel anlatan bir kadını evde mutlu etmek zor değil mi?
- U.A: Ekranda onlar bir hayat idealize etmiyor aslında.
Bölüm bölüm baktığında anlar yazıyorlar. Sevimli bir sahneyse en sevimli nasıl olabilir, acıtıcı bir sahneyse en acıtıcı nasıl olabilir diye bakıyorlar.
Sema'nın evde böyle bir kafa karışıklığı yok. Evdeki haline ofisteki halinden daha çok aşığım. Onlar ofisteyken aramam gerektiğinde iki kere düşünüyorum ama evde bana kahve yapan, "Bana ne zaman taze fasülye yapacaksın?" dediğimde akşamına bana fasülye yapan bir kadın Sema.
Hayat olarak ikimiz de işimiz ve evimizi ayırdık.
- S.E: Bulduğum bir hikayeyi, sahneyi mutlaka Uğur'a anlatırım, onun fikrini sorarım. O da tüm açıklığıyla fikrini söyler. Bazen her bulduğum hikaye iyi olmayabiliyor.
- Tüm bu aşk dolu senaryoları yazabilmek için nereden besleniyorsun?
- S.E: Hayattan. Temas halinde bulunduğum insanlar o kadar çok ki. Hep halkın içindeyim. Okuduklarımdan, izlediklerimden... Bir de bir insanın hayal gücü varsa, oradan da besleniyorsun.
Yeni bir iş çalışıyoruz ve ara vermek beyni dinlendirirken bir taraftan da biriktirmeye katkı sağlamış. Çünkü son iki üç yıl çok zor geçti. Beynimiz yoruldu. İnsan tanımaktan çok besleniyorum.
- U.A: Her sosyo-ekonomik sınıftan insan var etrafımızda.
Tüm dostluklarımız geçmişten gelenler ve sınırlı sayıda hayatımıza yeni kattıklarımız.
Hatay'a gidiyoruz, köy görüyor Sema. Orada ablam ve ablamın mahallesi...
Bunlar da çok büyük etken.
İkimizin ilişkisinden çok detaylar görüyorum.
- S.E: Uğur'un bana kullandığı cümleleri, hitap şekillerini senaryolarda kullanıyorum. İzin alıyorum elbette.
- Aaaa, ne mesela?
- U.A: "Günaydın'ım, sabah meleğim" derim ben Sema'ya... Onu Kara Para Aşk'ta kullandılar.
- S.E: "Sevdam, kadınım" der Uğur bana. Bunları kullandık. Bir kavga sahnesi yazacağım sırada da 'Uğur acaba ne der?' diye düşünürüm.
Birini model almanız gerekiyor. Benim modelim kocam.
BEKLENTİLERİN EŞYALARDAN ARINMASI LAZIM!
- Günümüzde herkes aşkın peşinde ama kimse bulamıyor. Neden?
- U.A: Bununla ilgili bir şeyler söylemek fazla iddialı olur gibi geliyor ama nacizane tespitlerim var. Sorumluluk almaktan hoşlanmıyor insanlar. Yaşam dinamikleri de çok değişti. Artık insanlar bir takım şeylere daha kolay sahip olabiliyorlar. Kredi kartı borcuyla da olsa, en iyi telefonu alıp, en güzel yerlere gidebiliyorlar. Bu kafa karaşıklığı yaratıyor. Lükse ya da konfora düşkünlük, bunun karşılanamaması sorun yaratıyor olabilir.
- Beklentiler sevgiden daha öte mi yani?
- S.E: İhtiyaç duyulan özdeki ihtiyaç da sevgi aslında... O açlığı bastırmak için, sevgi ihtiyacını karşılamak için tüketiyor ama amacını unutuyor. Aranan şey sevgi... O kadar tuhaf bir paradoks ki...
- U.A: Biraz sakin olmak gerekiyor. İnsanların birbiriyle olan ilişkilerinin bir takım klişelerden kurtulması gerekiyor. Bir insanla mayanın tutması durumu çok zor değil ama sahip olduktan sonra onu sürdürmek çok kolay değil. Saygı duyman lazım, anlayış göstermen lazım. Bazen senin ihtiyaçlarından önce onunkilerin karşılanması gerekiyor, bazen senin... Beklentilerin eşyalardan arınması lazım.
BİRBİRİMİZE SARILIP AĞLADIK
- Çok zorlu bir süreç geçirdiniz Sema'nın kanser olduğunu öğrendikten sonra. İçten içe siz ne yaşadınız?
- U.A: İlk öğrendiğimiz an çok ilginçti. Doktor muayenede, "Hiç hoşlanmadım, yüzde yüz kanser tanımına uyan bir durum seziyorum" dedi. Çıktık Sema'yla bir yerde kahve içiyoruz. Çaresizce "Endişelenme" falan deyip saçmalıyorum. O bana "Kendini tutmana gerek yok aşkım" dedi. Bir anda ağlamaya başladım.
- S.E: Ben kitleyi elimle hissedip doktor randevusu almıştım ve içimdeki his iyi değildi. Bir gıdım daha hazırlıklıydım duruma.
- U.A: İlk etapta şok yaşadım, sonra beynim, zihnim, ruhum durdu. Sonra çok büyük korku geldi. İnternetten araştırdım. Sema'yı izledim bir süre. O reddetme aşaması yaşadı. Beni sürece kabul etmesi için elimden geleni yaptım. İlk kemoterapiyi aldığı zaman ikimiz için de zordu. Ben daha çok korku yaşadım. Çünkü Sema benim için hayattaki her şeyden daha kıymetli. Hiçbir zaman rutin bir aile hayatım olmadı Sema'ya kadar. Yatılı okulda büyüdüm, çünkü köyde okul yoktu. Anne, baba, abi, kardeş gibi şeylerden mahrum büyüdüm. Sema ile birlikte hayatıma katılan evlatlarımla her şey başka bir hal aldı. Onun zarar görebileceği duygusu çok kötü etkiledi beni.
- Ona belli etmeden insanlarla dertleşiyor muydunuz?
- U.A: Hayatınıza bir bomba düşüyor. Çok fazla ağladım ama bunu kimseyle konuşmadım.
- S.E: Birlikte sarılıp ağladığımız çok oldu. Hıçkıra hıçkıra ağladığımız çok oldu. O insanın elinde değil.
- U.A: Biz birbirimizle paylaştık acımızı. Kimsenin omuzunda ağlamadım sadece Sema'nın omuzunda ağladım. Atlatacağımızı biliyordum ama insan sormadan edemiyor... Sema "Neden ben?" diyordu, ben "Neden o?" diyordum. Bir dönem hastalığının sorumlularından biri de benmişim gibi bir duyguya kapıldım. Çünkü aşırı fedakar insanların yaşadığı bir şey bu. Acaba ben mi suistimal ettim diye suçluluk duydum... Tüm benliğimle ona nasıl katkıda bulunurum diye düşündüm.
- S.E: Ben her ağlamak istediğimde, dinlenmek istediğimde destek oldu. Saçın, kaşın her şeyin dökülüyor. Aynada kendine bakmak istemiyorsun... Ama o her defasında "Çok güzelsin aşkım" diyordu (ağlıyor). Bunu inanarak yürekten söylüyor. Bana o dönemde yaptığı arkadaşlığı asla unutamam.
TRAVMA TERAPASİ NE GİDİYORUZ
- Kanseri atlattıktan sonrasında neler oldu?
- S.E: Şimdi travma terapisine gidiyoruz ayrı ayrı... Ama aynı kişiye... Bundan birkaç yıl önce Uğur'u böyle bir terapiye gitmeye ikna edemezdim ama benim dönüşüm geçirdiğim süreçte o da dönüşüyor. Sanırım onu da etkiledim. O da kendini değiştirmek için yol alıyor. İkizimin o yolu aynı anda alması da çok kıymetli.
- Değiştiniz mi hastalıktan sonra?
- U.A: Değiştik tabii. Ama 180 derecelik bir değişim değil bu. Henüz 30 derecelik açılardayız daha. Hayat öğrenmekle bitecek bir şey değil. 20 ömür yetmez hayatı anlamaya. Anlarla ilgili sorunumuz var... Bunu hala doğru öğrenemedik. Hastalığı öğrenmeden önce şahane bir yaz tatili planı yapmıştık. Ama hesapta olmayan bir şey çıktı, Sema kanser oldu! Bundan sonra an'ların kıymetini bilmek, çok da plan yapmamak üzerine yoğunlaştım.
- Anlıyorum. Sende değişen ne oldu?
- U.A: Daha sabırlı bir adam oldum. Ona bir kere daha aşık oldum. Allah'a onu bana ikinci kez bağışladığı için binlerce kez şükretttim. Her gün de şükretmeye devam ediyorum. Her gün ona dua ederek uyanıyorum. Eskiye göre daha anlayabilen bir adam oldum.
- Ya sende ne oldu Sema?
- S.E: Hayatla ilgili inandığım doğrular var. Beklentim de o doğrulara göre oluyor. İnsanları kendi doğrularıyla kabul etmeyi öğrendim. Bir şeyi yaparken "Ben bunu istiyor muyum?" diye soruyorum. Kimse bir insanı hasta edemez, kişi kendine yapar bunu.