Fenerbahçe maçı planladığı gibi yaşadı. Arsenal rövanşına giderken de aynı tedirginlik ve korkuyu taşıyorlardı. Kendi sahalarında kalarak savaştılar. Çağ dışı bir oyun oynamış ama sonraki haftalar için derin bir "nefes" almışlardı...
1-0 galip gibi başladılar Sivas maçına da. İki gol yiyene kadar maç da onlarındı, final bileti de... Böyle bir ortamda Aragones'ten risk alacak, futbol oynatacak bir taktik beklenemezdi. Zaten elinde bunu düşünecek kadrosu da yoktu. Beyin takımı (Alex, Semih ve Emre) "sakata" çıkınca, kalanların "ellerinden geleni" yapmaktan başka çaresi kalmamıştı.
"İyi oynamanın zamanı değil" sözünü akıllarına kazıyarak, tüm performanslarını ciğerlerine yüklediler.

BABACAN IŞIK SAÇTI
Eskilerden akıllara kazınan bir görüntüyü izlemeye başladık. Fenerbahçe "eskiden" rakiplerinin yaptığı rolü (10 kişi ile kapanmak) devir almıştı. Kim küçük, kim büyük tartışması sadece isimlerde ve tarihte yapılıyordu.
İlk yarıda biri avantaja bırakılan sekiz ofsayt bayrağı Sivas için kalktı. Altısının sahibi Mehmet Yıldız'dı. Kurulan tuzağın içinde Sivas yetersizliği vardı. Fenerbahçe takımı bu dikkati uzun süre koruyarak telaşı rakibine yükleyiverdi.
İki kalecinin büyüdüğü dakikaları izlemeye başlamıştık. Genç Volkan Babacan ışık saçıyordu. Petkoviç, Guiza'ya geçit vermiyordu. Bülent Uygun'un elindeki tüm ofansif oyuncularla maçı zorlaması sonrası, Fenerbahçe birden bire pas üstünlüğünü ele geçirdi. Kalabalık hücumlar yapmaya, o çok değerli bir golün ensesinde gezmeye başladılar.

AFFETTİRME FIRSATI
Son yirmi dakikada aklın arzuya, tecrübenin telaşa galip geldiği bir süreç başladı. Sivas geri koşmayı bıraktı. Orta sahalar kayboldu, hücum ve defans takımları ortaya çıktı.
Bu kadar darbe ve yara almışken, finali cebine koyan Fenerbahçe, taraftarına en azından bir kupa vaad ediyor. Ciğerden oynayacakları bir maç daha olacak. Başkan Aziz Yıldırım, Aragones ve futbolcular kendilerini taraftarlarına affettirecekleri önemli bir fırsat yakaladılar. Hasretin peşindeler artık.