Fenerbahçe tekrar beklenen tehdit gücüne kavuşmak üzere olduğunu Bursa'da göstermişti. Öne oynamaya, ataklara çok adamla katılmaya, orta saha oyuncularıyla beklerini hücum kulvarlarına sokmaya başlamışlardı. Geçen sezonların tedirgin ve cesaretsiz oyuncularındaki bu felsefe değişimi ile birlikte, kadro kalitesinin gerektirdiği biçimsel değişiklik gerçekleşti. İstanbul'daki bunaltıcı trafik veya sis bu gövde gösterisini Saracoğlu'nda taraftarla bütünleştirdi. Yeniden şampiyonluk iddiasını ortaya koyabileceği, havayı yakalayıp, camia olarak rotada birleşeceği iyi bir maça daha ihtiyaçları vardı. Eskişehir önündeki erken gelen penaltı golü ile rahatladılar. Sonrasında da pozisyonları arka arkaya yakaladılar. Gökhan Gönül ile Semih, maç kahramanlığını paylaşma yarışı içindeydi. "Komutan" Emre'nin ani sakatlığı ile birlikte orta sahada bocalasalar da, isteklerini ve tarzlarını korudular. Kocaman hamlelerini, sakatlık ve kart mecburiyetleri ile yapınca, kulübede bekleyenleri test edeceği dakikaları da kaybetti. Lugano ile Sezer Öztürk'ün soyunma odasına giderken kavga edip, kendilerini attırmalarıyla maçın amatör yönüne bakmaya başlayalım. Sadece oyuncular değil bu cahilliğin içinde olan. Bu takımların menajerleri yok mu? Oyundaki gerilimi hissedip, iki kişinin arasına vücut veya akıl koyacak profesyoneller nerede? Lugano'ya bakalım; Uruguay milli takımı kaptanı ve stoperi. İlk Eskişehir golünde, kapatamadığı yarım metrede, avut çizgisi üstünde çalım yiyor. O gidiyor, yerine gelen Bilica daha saniyeleri sayarken bir ıska ile Batuhan'a, 66'da da ikinci golde Serdar'a hazırlıyor pozisyonu. Eskişehirspor Caner'in üstünden geliyor hep. Caner basit top kaybında da zirveyi buluyor, bölgesini rakibe sunmada da. Cristian hiçbir ofansif hamlede yok, önü boşken topu dürtmüyor bile. Mehmet Topuz bu kez öne, doğru koşular yapıyor. Eksik kalındığı halde, böyle bir skoru yakalama sevinci, bireysel performansların takım içinde böylesine zıt zirveler yapmasının üstünü örtmemeli.