İzah edilmesi çok zor olan bir maç seyrettik. Bu kadar bol pozisyonun içinden, o kadar garip beceriksizlikler çıktı ki, bir saniye önce "iyi" dediğimizi, bir saniye sonra bize yutturan bir Fenerbahçe kadrosu vardı karşımızda. Sakatlıklar ve cezalılar Kocaman'ı mecburi değişikliklere itmişti. Yoksa kadrosunu ve düzenini çok bozmadan yedi maçtır ilerliyordu. Kulübedekiler için "Neden oynamıyor?" soruları artmaya başlayınca, böyle bir fırsat çıktı. "Kulübe mutsuzları" 50 bin seyirci önünde, kilidi erken açılan bir rakibe karşı, istedikleri gibi de boş alan bularak oynuyorlardı.
Devre bittiğinde ilk espri, "Stoch mu, Guiza mı?" şeklindeydi. Slovak'ın kaçırdıkları, pasa dönüştürmedikleri öylesine aşikar ve bezdirici oldu ki, sabıkalı İspanyol'u aratır hale getirdi. Çıktığı dakikaya kadar da bundan vazgeçmedi. Olabilecek farkın üflenemeyen son notasıydı. Elbette Caner de sorgulamalı kendisini...
Konyaspor, sekiz oyuncuya yakın adam adama oynadı. Emre ve Alex'in kadrolu "markörleri" vardı. Bekler de önlerindekilerle eşleşiyor, Fenerbahçe'nin pas zincirini sürekli kırıyorlardı. Bunu aşmak adına; önde basarak karşılık geliyordu ev sahibinden. İlk golü Emre'nin çabasıyla buldular. Sonrasında benzer hatalardan bir çok pozisyon geldi. Ama dedik ya; Stoch-Niang ikilisinin beceri sorunları devredeydi.

BARDAĞIN YARISI DOLU...
"Taş olsa çatlardı" diyeceğim arkada oynayanlar için... Emre ve Baroni'ye, Topuz ile Gönül yardım etmeye başladılar. Konyaspor'un saha parsellemedeki başarısının, top kullanmada amatör düzeyi bile zorlamamasıyla, top kayıpları hanesi iki takım adına da sürekli şişiyordu...
Hen an gol geleceğini beklerken, kaçırılan pozisyonlar, topu ayaklarına dolaştıranlar, "Bunlar nasıl Süper Lig oyuncusu dedirten" resimler gözümüzün önünden akıyordu... Maçın hep üst düzeyde kalan heyecanıyla keyif almaya çalışmak, bardağı dolu tarafından görmek olur. Aksi takdirde yazacaklarımız bize de yakışmaz, sahadaki hak edenlere de...