Saracoğlu kendi atmosferini 50 bin gönüllü ile yaratmıştı başlangıçta. Tribünlerin keyfi, isteği derbi maçlarından farksız yansıyordu sahaya. Yani; 12. Adam da sahadaydı.
Takımlar ısınırken, U15 takımının Avrupa Şampiyonu olduğu anons ediliyordu. O sırada Türkiye Şampiyonu da olan "sarı melekler" tribünlerin önünden geçiyorlardı, taraftarla bir kez daha selamlaşarak.
Seremoni öncesinde "Omuz omuza" diye yazıyordu sevdalılar kollarındaki renkli kartonlarla. Sadece bir futbol maçı öncesi değildi burada yaşanan. 100 yıllık geçmişin ışıklarıyla parlıyordu gece. Fenerbahçe'nin sadece tabeladaki rakamlar olmadığını, onu mağlup etmek için de banknottaki "rakamlardan" farklı şeyler gerektiğini de anlatıyordu bu dakikalar.
Maçın hikayesi aslında ustaların şölenidir. Yabana atılmayacak kadar istekli ve dirençli oynuyordu Ankaragücü. Tedbiri abartsalar da konsantrasyonları asla tek yönlü değildi. Kendi sahalarında hep kalabalık kalarak, Fenerbahçe'yi Amerikan futbolundaki gibi metre metre ilerlettiler.

MAZARETLERİ DE YENİYORLAR
Alex'in devreye girmesi, penaltıyı zorla alması, daha önce çalamayan hakemlerden ziyade "penaltı noktasını gösterebilen" bir hakemin maçı yönetmesi, karşılaşmanın kaderini de yokuş aşağı bıraktı. 3 dakika sonra Alex bu kez Niang'ın önüne kondurdu topu. Senegalli'nin usta zamanlamasıyla birleşince ikinci penaltı ve kırmızı geldi.
Nasıl olacağını bilenlerle, aslında "olamayacağını" bilemeyenler var bundan sonra. Mazeret üretmeden, mazeretleri de yenerek geliyor Fenerbahçe. Saygıyı hak ederek, duruşunu koruyarak, örnek olarak ve en önemlisi bundan sonra "örnek alınarak" yürüyüşünü sürdürecek. "Ne yapmalı?" sorusunun cevabını, kulübün ve takımın her taşında bulabilecek isteyenler. O kadar şok ve travma yaşadı ki bu camia, kendisini ayakta tutan nedenin "herkesin yenmek istediği" olduğunu anlayarak yoluna devam etmeyi bildi. Büyük olmakla, büyük kalmanın bayrağını da kattı direklerdekilerin arasına; sarı- lacivert dalgalanıyor.