Geçen hafta perşembe günü sabah trafikte önümdeki bir araçtan dumanlar yükseldiğini gördüm. Otomobilin sahibi yolun ortasında çaresizce motordaki yangını ceketiyle söndürmeye çalışıyordu. Trafik kilitlenmiş, diğer araç sürücüleri olayı televizyonda heyecanlı bir film izler gibi takip ediyordu. Çaresiz sürücünün, 'yangın tüpü var mı?' feryatlarına kimse yanıt vermiyordu. Önümdeki araçlar bir bir aldırış etmeden olay yerinden uzaklaştılar. Durdum. Yangın tüpünün çalışıp çalışmayacağı endişesiyle müdahale ettim. Ama işe yaradı. Ortalık bir anda toz duman oldu. Elektrik probleminden çıktığını düşündüğüm yangın tamamen söndü. Heyecan ve korkudan eli ayağı titreyen çaresiz sürücüyü, olay yerinde bırakıp yola devam ettim.
Ne olmuştu? Yardımsever olmalarıyla tanınan Türkler neden bu kadar duyarsızlaşmıştı? Ya yangın tüpleri yoktu. Ya da aceleleri vardı. Yangın tüpü olmayanlara sözüm yok. (Tüpün otomobilde bulundurulması bir zorunluluk. Unutmayın!) Ama acelesi olanlara bir sözüm var. Bir gün sizin de yardıma ihtiyacınız olabileceğini aklınızdan çıkarmayın.
Aklıma, yolda kalmış kadın sürücülere yardım etmeye çalışan erkekler geldi. Kadın sürücülerin patlayan lastiklerini değiştiren, boşalmış depoyu kendi deposundan benzin çekip doldurmaya çalışan yardımsever erkekleri hatırladım. Acaba, motoru yanan sürücü erkek değil de, kadın olsaydı ne olurdu? Tahmininiz doğru. Yardım etmek isteyenler kuyruğa girerdi.