Üç gün içinde çok ağır bir yol trafiğiyle iki Şampiyonlar Ligi, bir UEFA Kupası yarı final maçlarının birinci raundlarını izledim. Monaco-Chelsea karşılaşması çok zevkli geçti. Bir takımın gidişatında teknik direktörün çok önemli bir yeri olduğunu sık sık vurgularım. Deschamps başarılı bir ekip yaratmış. Monaco'da kolektif yapı oturmuş. Değişik varyasyonlu hücum girişimleri var. Etkili pres uyguluyorlar. Ayrıca tempoları çok yüksek ve bunu 90 dakikaya yayıyorlar. Ayrıca Deschamps kenardan da oyunu iyi okuyor. 10 kişi kaldıktan sonraki değişiklik hamleleri ve taktik plan çok doğruydu.
Buna karşılık Ranieri büyük hatalar yaptı. Crespo'nun beraberlik golünden ilk devre sonuna kadar geçen zaman diliminde oyuna Chelsea hükmetti. Ancak Ranieri ikinci yarıya çıkarken Gronkjaer'ın yerine fizik açıran bitik Veron'u alarak gereksiz bir iş yaptı. Rakip sayısal eksikliğe düştükten sonra da iki garip değişiklik daha yapıp takımın düzenini alt üst etti. Sonuçta da 10 kişilik bir rakipten Chelsea gibi bir takım 2 gol yedi ve rövanşı çok zora soktu.
Porto-Deportivo maçı kaliteli futbol oynayan ekiplerin mücadelesiydi. Ama finale kalabilmenin heyecanı ve
iki ayrı ülkenin yakın şehirlerinin rekabetinin yarattığı stres her ikisini de alışılmışın dışında kontrollü anlayışa yönlendirdi. Çok sert ikili mücadeleler zaman zaman tempoyu kırdı. Üretkenlik kısıtlandı. Deportivo avantajlı gözüküyor, ama bence Porto finale ortak.
Villarreal, Valencia'ya 50 kilometre uzaklıkta. Bu yüzden UEFA yarı finalindeki iki İspanyol eşleşmesi de derbi niteliğindeydi. Futbolcularda baskı vardı, tribünlerde atmosfer yüksekti. Buna karşılık organize ataklar gelişti, tempo yüksekti. İki takımın da savunma güvencelerine özen göstermeleri yüzünden üretkenlik kısır kaldı. Gole yakın pozisyonları daha çok Valencia buldu. Ama Villerreal kalecisi Reina çok başarılıydı.
Bu üç maç sonunda iki konu üzerinde durmak istiyorum. Birincisi derbi veya derbi niteliğindeki maçlar futbolcuları strese sokuyor. Aşırı motivasyon üzerlerinde baskı yaratıyor. Riskten çok, kontrollü anlayış gündeme geliyor. Bu, Porto ve Villerreal maçlarında da açıkça gözüktü. Ikincisi, ne kadar yetenekli olursa olsun fizik açıdan günümüz temposundan uzak oyuncu hiçbir şey yapamıyor. İki canlı örnek Chelsea'den Veron ve Villarreal'den Jose Mari.
