Bu diyalogların; Erdoğan'ın G-20 sırasında AB Konseyi Başkanı Tusk ve AB Komisyonu Başkanı Juncker'le yaptığı görüşmede geçtiği söyleniyor. Tutanaklardan basına sızan bölümler bunlar. Daha doğrusu bizim muhalif basının Erdoğan'a 'çakmak' için kullandığı bölümler bunlar. Muhtemelen çok şey konuşulmuştur; Erdoğan haklı olduğu bir davada daha çok şey söylemiştir. Bu diyalogları 'Şok diyalog', 'İşte kirli pazarlığın tutanakları' başlıklarıyla haber yaptılar. Tek tek cımbızlanmış bu diyaloglarda bile Erdoğan; tıpkı Muhammed Ali gibi rakiplerini, ağır ağır sert yumruklarla yorup nakavt etmiş.
Bu diyalogları kahveden okeye dönen Ramazan Abi'ye, pazarda alışveriş yapan Ayşe Teyze'ye okuyun; 'Helal olsun Erdoğan'a, az bile söylemiş' derler.
Sosyal medyadaki yorumlara göz attım; Erdoğan'ı haklı görenlerin sayısı fazla. Erdoğan'ın; ikiyüzlü, menfaatçi Avrupalılar'la anlayacağı dilden konuştuğunu düşünüyor halk.
Bizim muhalif basın işi bilmiyor, bu konuşmalarda eleştirilecek hiçbir bölüm yok. Bu diyalogları '3 milyar Euro verecekseniz hiç konuşmayalım' başlığıyla afiş yap, her yere as. Ana akım medya bu tukanakları yayınlamakta neden gecikmiş onu da anlayamadım.
Kirli pazarlıkmış! Yahu siyaset nasıl yapılıyor? Erdoğan; Junker'le, Tusk'la 'Bu sene de iyi kar yağdı. Ee ne var ne yok, hanım, çocuklar nasıl?' diye mi konuşacak. Evet, Ege'de insanlar boğuluyor, insanlık trajedisi yaşanıyor ama bunun suçlusu Türkiye değil. Asıl suçlu; mültecilerin mal varlıklarına el koyacak kadar küçülen, 50-60 bin mülteci için sınırlara tel çeken, paniğe kapılan, insanları ölüme terk eden Avrupa ülkeleri. Ve asıl pazarlık yapan, bizi zırt pırt ziyaret eden AB yöneticileri. Eğer AB İlerleme Raporu'nun yayınlanması gecikmişse; bunu pazarlık kozu olarak kullanan da AB.
Yahu Avusturya, Türkiye'ye geri göndermek istediği 55 bin Suriyeli sığınmacıya yaptığı harcamalar için bile AB'den 600 milyon Euro istedi. 2 milyonu aşkın mülteci için bize her ay 1 milyar Euro verseler de yetmez. Bizim muhalif basın ise hakkını arayan Erdoğan'ı eleştiriyor, Türkiye köşeye sıkışsın diye AB'nin ekmeğine yağ sürüyor.
Bu diyaloglarda hiçbir şey yok! Erdoğan, kendinden önceki siyasi liderler gibi AB üyeleri karşısında ezilip büzülmemiş, hakkını aramış. Tıpkı Davos'taki 'One minute' çıkışı gibi ikiyüzlü Avrupalı politikacılara hak ettikleri cevabı vermiş. Lanet olsun AB'nin vereceği 3 milyar Euro'ya. Alsınlar paralarını başlarına çalsınlar. Biz verelim AB'ye 3 milyar Euro; utansınlar.
Mevlüt Tezel/Günaydın
Bir iddiaya göre, bodrumda, terör örgütünün çok önem verdiği üst düzey iki yönetici bulunuyordu. Yakalanmaları örgütün moral motivasyonunu bozabilirdi. HDP'nin konuyu sahiplenmesinin nedeni buydu. Başka iddialar da atıldı ortaya. Söz konusu evin, aynı zamanda hendek ve barikat eylemlerinin ana karargâhı olduğu söylendi. Karargâhın düşmesi, hendek siyasetinin bitmesi anlamına gelebilirdi. Vs... Fakat, ne olursa olsun, HDP'nin bodruma ilgisi devam etti.
Bodrumda, görmemizin sakınca yaratacağı kişi ya da kişiler mi bulunuyor? Mesela, Amerikalılar...
Bunu, "öylesine" ortaya atılmış bir iddia sayabilirsiniz. Ciddiye almayabilirsiniz... Ben de "ciddiye alınabilir" bir şey söylediğimi düşünmüyorum... Şunu demeye çalışıyorum: O bodrumda bizi çok şaşırtacak bir şey çıksa, şaşırmayız... Terör örgütüyle her düzeyden ilişki kuran, onları ağır silahlarla donatan, terör örgütü tarafından ağırlanmayı ve plaketle ödüllendirilmeyi müttefiklerine karşı sorumsuzca bir hareket olarak görmeyen Amerika'nın o bodrumda suçüstü yakalanması hiç şaşırtıcı olmayacaktır.
Dün, HDP EŞ Başkanı Selahattin Demirtaş konuştu. Bodrumda 90 sivil vatandaş bulunduğunu ve devlet tarafından tek tek öldürülüp "farklı yerlere" atıldığını iddia etti. Bu sayıyı nasıl elde ettiğini bilmiyoruz. Son toplantılarında 32'de karar kılmışlardı.
İster 28, ister 32, isterse 90... Üzerinde durmamız gereken asıl konu şu: Marquez'in "Kırmızı Pazartesi" romanında olduğu gibi, o gençlerin (Kılıçdaroğlu'nun "arkadaşlar" dediği eli silahlı o gençlerin) öldürüleceğini hepimiz biliyoruz. PKK biliyor... HDP biliyor...
Demirtaş biliyor... Barikat ve hendek savunuculuğuna koşulmuş sahte liberaller biliyor... Etkisiz hale getirilen teröristlerin sayısı, dün itibariyle 700'ü aştı... Kendilerine "öldürerek" bir düzen kurmaları vazedilmişti; öldürüldüler. Bodrumdaki gençler de öldürülecek... Ya çıkıp "usulüyle" teslim olacaklar ya da öldürülecekler.
Soru şu: İnsan hayatına bu kadar düşkün bir görüntü veren HDP, ölüm dışında hangi seçeneği gösterdi o gençlere? Ölmemeleri için ne yaptı? Sonu ölümle bitecek eylemlerine destek vermek ve kutsiyet atfetmek dışında ne yaptı? Kimse güvenlik güçlerinde kabahat aramasın. O gençlerin katili PKK'dır, HDP'dir, Demirtaş'tır, Kılıçdaroğlu'dur, "Sur'da gedik açtığını" düşünen hokkabazlardır, "sakın silah bırakmayın, daha büyüğüne talip olun, bağımsız devlet kurun" diyen sahte liberallerdir, İran'dır, Rusya'dır, Suriye'dir, terör örgütüne özel temsilci gönderen "müttefikimiz" Amerika'dır.
Ahmet Kekeç/Star
Son bir kaç yıldaki tecrübe, HDP'nin demokrasimiz için bir şans değil aksine demokrasimizi ortadan kaldırmayı hedefleyen bir Truva atı işlevi gördüğünü açığa çıkardı. Siyasi bir parti olması HDP'nin, PKK ve arkasındaki güçlerle birlikte Türkiye'yi iç savaşın eşiğine getirmesine engel teşkil etmedi. Üstelik HDP, siyasi bir parti olmanın getirdiği tüm avantajları kullanarak demokrasiyi demokrasinin aleyhinde, şiddet ve iç savaşın lehinde kullanmaya kalktı.
HDP'nin siyasi varlığı sanıldığı gibi PKK'nın silahlı varlığını zayıflatmıyor; HDP, PKK'nın silahlı varlığını filtreleyerek meşru alana sızmasını sağlıyor. PKK-HDP etkileşiminde siyasi varlık, silahlı varlığı güçlendirmeye yarıyor, zayıflatmaya değil. HDP, PKK'nın silahlı varlığını gölgeliyor, ortadan kaldırmıyor.
Denklem böyle kurulduğu için siyaset bu iki seçenek arasında sıkışıp kalmakta; çözüm arayışı içinde olan devlet, haliyle siyasi bir parti biçiminde örgütlendiği için HDP'ye umut bağlamaktan kendini bir türlü kurtaramamakta. PKK terörü karşısında gözler hep siyasi bir seçeneği arıyor; ancak oyun çoktan kurulduğu için sahnede tek bir "siyasi" figür var ki o da HDP'den başkası değil.
Hükümetin de böyle bir açmaza sıkışıp kaldığı açıkça görülüyor. Bu problemi doğru biçimde çözme gücü gösterememesi halinde ise tuzağa düşmesi kaçınılmaz. HDP'yi "Türkiye demokrasisi için bir şans" olarak görüp o partiyle birlikte çözüm arayışına koyulmak -ki yıllardır denenen bir yöntem- makul görünse de aslında bir çaresizliği ifade ediyor ki o da ölümdense sıtmaya razı olmak.
PKK'dan kurtulmak için HDP'ye sarılmak bir çözüm imkanı sunar mı? Sunmadığı yeterince tecrübe edilmedi mi? Dönüp dolaşıp bir İmralı'ya, bir PKK'ya, bir HDP'ye el uzatmak çözüm getirmiyor. Bu kısırdöngüden kurtulmanın zamanı gelmedi mi?
"Milli çözüm"den bu kadar çok bahsederken, çözüm düşüncesinin merkezine PKK'yı ya da HDP'yi koymak doğru değil. Görüşmeler, diyalog vs. her zaman olur; ama Türkiye çözümü kendi başına bulmak zorunda. Türkiye ya kendi çözümünü üretir ya da üretilen çözüm modellerine tâbi olur. Türkiye'nin kendisini mecbur hissettiği hiçbir çözüm aslında bir çözüm değildir. Yeter ki bunu bilelim.
Kurtuluş Tayiz/Akşam
Kemalist ideolojinin sesi Deniz Baykal'ın yerine mezhepçi özellikli bir bürokrat olan Kemal Kılıçdaroğlu'nun CHP'nin başına getirilmesi ile bir proje hayata geçirildi. Bu, bir lider değişiminden ziyade bir zihniyet ve strateji değişikliğini işaret etmekteydi. CHP yıllardır Kemalizmin arkasına sığınarak ayrıcalıklı bir siyasi konumlanmanın nimetlerini toplama peşindeydi. Deniz Baykal'ın devrilmesi, yerine Kemal Kılıçdaroğlu'nun getirilmesiyle ciddi bir kırılma yaşayan CHP'de Kemalizm fırlatılıp atılmaya başlandı. CHP'li bir milletvekilinin"Artık yeni şey söylemek gerekli" diyerek Atatürk posterini asılı olduğu duvardan indirip çöp bidonuna atması, gazeteciyazar Talat Atilla'nın da rezaleti ortaya çıkarmasıyla, CHP'deki Kemalizmin uzaklanılışın ayak sesleri apaçık ortaya çıktı. Olay karşısında Kemal Kılıçdaroğlu'nun gösterdiği basiretsizlik bir yana, meselenin basit olmadığı görüldü.
Zaten CHP'de Kemalizmin terk edilmesi bir süredir düşünsel olarak yaşanan bir süreçti. Sonunda somut olarak yaşandı.
Bu gelişme, CHP'de Kemalizmin yıkılması, partide radikal bir değişime işaret etmekte, Kemalistler'in CHP'de fişinin çekilmesi anlamına gelmektedir.
… Bilderberg'in Avusturya'nın Tirol bölgesinde yapılan toplantısına katılan Selin Sayek Böke (11-14 Haziran 2015) o günden sonra hızla parlatılmaya başlandı. Partinin ekonomi vitrini ve sözcüsü yapıldı. CHP'nin Tansu Çiller'i denilerek 'Yeni Genel Başkan' olarak lanse edilmesi dikkatlerden kaçmamıştı. Bilderberg, ABD'nin, CIA'nın ve CFR'nin önayak olduğu bir kuruluştur. "Derin Dünya Devleti" denilen global oluşumu yönlendiren Bilderberg'dir. Bugün, derin bir şekilde süren savaş, sadece ekonomik amaçlı değil. Temelinde, dünyanın geleceğinde ve insanlığın kaderinde kimin söz sahibi olacağı iddiası vardır. "Tek Dünya Devleti"projeleriyle insanlık tarihinin en kahreden projesi hayata geçirilmek istenmektedir. CHP'li muhalifler ilginç bir hamle yaptı. Böke'nin Hıristiyan olduğu, vaftiz edildiği iddiaları sorusu üzerine 'ne evet ne de hayır' diye cevap vermeyip, "Genel Merkez'e sorun" demekle yetinmesi yeni bir kırılmayı ateşledi. CHP milletvekili Sezgin Tanrıkulu'nun TR-705 kodlu Gizli CIA-Rand Corp ilişkisi halen tartışılırken, 35. kurultayda CHP yönetiminin yeni stratejiye uygun olarak şekillendirilmiş oluşu ve İstanbul milletvekili Gamze İlgezdi'nin vatan evlatlarına kurşun sıkan PKK'lı teröristin cenazesine katılması, CHP ile HDP (PKK) ilişkilerine dikkat etmeyi gerektiriyor.
Bülent Erandaç/Takvim
Halkların kaderi denen bu döngüde, otoritenin bir ülke içinde el değiştirdiği savaşlar yaşanırken bile, başka devletlerin olaya dahil olmadığı vaka neredeyse yok gibidir. Kısacası her çatışma ortamı, başkaları açısından fırsat demektir. Başka devletlerin önce çatışma-savaş çıksın diye uğraşıp sonra bu ortamı kullanma girişimleri de olur. Ancak en riskli oyun budur; zira savaş sırasında ittifaklar yer değiştirir, güç dengesi farklılaşır; sonuç önceden öngörülemez. İşlerin böyle olduğunu, koşulların önceden hazırlanmadığını varsaysak bile, çatışma-savaş ortamlarında da halklar, gruplar ve devletler sürekli müttefik değiştirebilirler. Ortadoğu'yu karmaşık hale getiren hikayede de bu durumun büyük rolü vardır.
Suriye'de Esad'ın "azınlık" otoritesine karşı çıkan bir "çoğunluk" vardı; çoğunluk ayaklandı. Ayaklananlar, bir muhalefet oluşturdu; bu arada Esad'ın baskıcı rejiminin "başkaları" üzerinde olduğunu düşünen bazı halklar, ayaklananların değil iktidarın yanında saf tuttu.
Bu kesim sadece Esad'ın yıllarca kendilerini korumuş olmasından kaynaklanan bir sadakatle böyle davranmamış olabilir. Belki, muhtemelen hazır kargaşa varken "ben ne kazanırım" diyen, tüm konulara stratejik olarak "ulusal çıkar" açısından bakan devletlerin de bir dizi ikna girişimleri olmuştur. Bir yandan teorik olarak Esad'a karşı çıkması gereken kesimlerin ona destek verdiği bir kalkışma süreci yaşanırken, birden DAEŞ diye bir örgüt ortaya çıkmış ve muhalefetin yarılmasına yol açmıştı.
DAEŞ, muhalefetin bölünmesi, dünya kamuoyunda "olumsuz muhalefet" algısı yaratmanın yanı sıra, bir davetkara dönüşmüştü. Bu davete önce İran icabet etmiş, sonra ABD ve bazı Avrupalı müttefikleri katılmış, son imzayı ise Rusya atmıştı. Şimdi ortada bir kaç temel soru var. Rusya ve ABD'nin olduğu yerde başka devletlerin ve halkların hareket alanı olabilir mi? Bu ikisi "uzlaşı" içindeyse, başka oyunculara bel bağlayanların geleceği olabilir mi?
Suriye'de ve buradaki gelişmeye bağlı olarak Irak'ta bugün olmazsa yarın parçalı bir egemenlik olacağı açık; zira ABD ve Rusya gibi iki güç ittifak kurdularsa bunu paylaşım esasına göre kurmuşlardır. Eğer senaryo buysa, sorun bölge devletleri ile halkların saflaşmasını ve Avrupalı ortakların pozisyonlarını belirlemelerini sağlamakta. Bu iki konu çok ilintili; zira oyun dışında kalan Avrupalı oyuncular her halk grubuna, deyim yerindeyse, "asılma" halindeler. Ancak bu asılma gerçek beklentiye karşılık gelmiyor; bir tür geçici kullanma hali söz konusu.
Başlangıçta demiştik; bölgelerin kaderi devletlerde diye. Suriye, Türkiye ya da başka yerdeki bazı halklar kendilerini destekleyen batılı devletler var sanıyorlarsa, üzülerek söylemek gerek, bu gerçek değil. Mesela, bugün "batılı"ların ve/veya Rusya'nın desteğini aldığını sanan bir PYD varsa, onlara söylemek gerek. Konu ne PYD, ne PKK; konu Türkiye. Yani kabaca Türkiye bölgedeki bölüşüme razı edilmeye çalışılıyor ve bu arada Türkiye'yi razı etmekte kullanılan gruplara da vaatler sunuluyor.
Beril Dedeoğlu/Star
