Kadınlık konusunda uzaylı olabilirim

Dediler ki: "Ajda Pekkan'la röportaj yapacaksın." Herkesin bildiğini sizden saklamayayım, elim ayağım birbirine dolaştı. Sınıfın çalışkan öğrencisi kıvamında dersime çalıştım, röportaj günü Süperstar'ın sahne kostümlerini hazırlayan Raisa ve Vanessa kardeşlerin atölyesinin kapısını çaldım. İçerisi ana baba günü, kostümler neredeyse havada uçuşuyor, içerisi kalabalık. Ajda Pekkan karşı komşu rahatlığında karşıladı bizi, içim ferahladı: "Gerilecek bir şey yokmuş, o da bizim gibi bir kadın," düşüncesi, daralan gönlüme su serpti açıkçası. Sakin, zarafet timsali bir kadın karşımdaki. Kısa bir süre sonra yayınlanacak single'ı için klip çekilecek, kostüm provası yapılıyor. Prova edilecek son bir kostüm kalmış, sonrasında Reina'da söyleşeceğiz. İlk karşılaşma anını atlatmış, rahatlamışım; beklerken oradakilerle havadan sudan konuşuyorum, keyfim epey yerinde. Sohbetin ortasında biri seslendi, Pekkan'ın kostüm denediği odaya sürüklendim. Sanki odadan odaya değil de başka bir boyuta geçtim, öyle kalakaldım. Bu kez karşımda biraz evvel tanıştığım kadın değil, başka biri vardı; o an biz fani, o peri. Kostümüyle birlikte 'Süperstar Ajda Pekkan'ı' da üzerine giymişti. Yüzünde bir ışıltı, mimikleri değişmiş, bedeni başka bir dili konuşmaya başlamıştı, sahnedeydi o anda, prova odasında değil. O an anladım, iki kadın vardı aslında; biri kendi halinde bir kadın, diğeri ise sahnedeki ışık. Röportaj esnasında doğruladı bu tespiti Ajda Pekkan ama hemen ekledi: "İçimde bir de erkek var benim!" Dışarıdan bakıldığında şahane bir hayat onun ki, ama kolay değil. Faturası var, hiç bitmeyen bir bakiyesi... Bir yarısı mecburen evinde yaşıyor, diğer yarısı sahnede. İnmek, sevenleriyle göz göze gelmek, onlarla hayata karışmak istiyor, hatta gerekirse birilerine çemkirmek. Normalleşmek istiyor bir diğer deyişle. Olur mu? Çok öyle görünmüyor, herhangi biri gibi sokağa çıkması zor, onu gören bakıyor, gözünü alamıyor... O da makyaj yapmadan, saçını fıskiye modeli yapıp, ayağında terliklerle alışveriş yapmak istiyor. Kim kimi suçlayabilir, herkes haklı... Ve her daim star, her daim isyankar, kendi ifadesiyle 'büyük serseri' Ajda Pekkan Pazar SABAH'a konuştu:

- Ajda Pekkan'ı herkes seviyor...
- Gerçekten böyle mi? Hissediyorum ama bilmiyorum bunu. Ancak birileri söylediğinde emin oluyorum. Ben önce insanları, sonra kendimi seviyorum. Yıllardır kendimi sevdirmek için çok gayret sarf ediyorum.
- Starlar insanlardan kaçar, sizde sanki tam tersi bir durum söz konusu?
- Keşke o bağlantıyı kurabilsem! Biraz soyut olmak durumunda kalıyorum. Halbuki herkesle konuşayım, iletişim kurayım çok isterim. Bu nedenle belki de çok iyi politikacı olurdum diye düşünüyorum. Sırf insanlarla diyaloğum sürsün diye başka bir sektörde olabilirdim.
- 'Keşke başka sektörde olsam,' dediniz. Ajda Pekkan olmasaydınız ne yapardınız?
- Yine sanatçı olurdum, sanatla ilgili bir şey yapardım. Mesela çok iyi resim yaparım. Çocukluğumdan beri model, kara kalem portreler çizerdim ama işte hayatın gailesine dalınca bütün bunları ihmal ettim, resmi ilerletmediğim için hep üzülürüm. Şarkı söylemek hobiydi benim için. Hobi olarak başladığım şey, profesyonel hayata dönüştü.
- Hırstan bahsettiniz, siz hırslı biri değil misiniz? Hırs olmadan mı yaptınız bu kadar şeyi?
-Bende hırs sadece işime yönelik oldu. Hayatımda hiçbir zaman ikinci plana düşmeyi sevmedim. Eğer öyle bir şey oldu gibi olduysa, ki olmuştur, mücadele ettim. Bu sektör böyle, inişler çıkışlar yaşıyorsunuz. Devamlı tetikte olacaksınız, devamlı... İkinci kümeye düşmemek adına sürekli üreteceksiniz, strateji yapacaksınız, taktik uygulayacaksınız ama bunu kimse anlamayacak! Arkadan gayet şeker bir biçimde bunları yapacaksınız. O nedenle aklımı hep arka planda kullanmayı seviyorum. Biraz Bizans oyunu oluyor ama öyle öğrendim, öyle gidiyor. Ama kimse hakkında kötülük düşünemem.

- Biraz evvel içinde bulunduğunuz sektörü tarif ederken cehennem gibi bir şey anlattınız...
- Cehennem çünkü.
- Nasıl dayandınız, nasıl baş ettiniz bunlarla?
- Dayanabileceğim hiçbir şey yoktu. Tek başınaydım. Hiçbir şey yoktu, ama hiç! Ya gerçekten hiçbir şey yoktu. Tabii ki insanın dostları oluyor çevresinde. Ama onların hiçbiri bu işin içinde değil ki, doğru yapayım derken, yanlış akıl verirler. İşte ben onların o sübjektif hislerinden etkilenmemek için uzak durdum bu konularda onlardan.
- Çok güçlü görünüyorsunuz. Duygusal zayıflıklara düştüğünüz oldu mu?
- Düştüm! Düşmez miyim! Zayıf anlarım oldu, düştüm! Ahh, köpek gibi kendimi yalaya yalaya iyileştirdim. Çünkü kimseye bir şey anlatamazdım, söyleyemezdim ki... Çünkü ben kendimi normal bir kadın zannederken, karşımdakinin beni öyle görmediğini anladım. Bunu anladığım zaman yıkıldım. Dört yıl kendime küstüm. Neden yaptığımı bilmiyorum, kendimi cezalandırdım.
- Sizi erkekler mi yaraladı?
- İnsan zannediyor ki herkes seninle aynı doğrultuda, sonra öyle olmadığını anladığında, karşındaki kim olursa olsun, erkek ya da kadın, yıkılıyorsun. Bakıyorsun ki boşuna çaba sarf etmişsin bazı şeyler için. Yanındakiler hep konu mankeni insanlarmış... İnsanlara çok yakınlaştığımda, bireysel ilişkilerimde yıkıldığımı, yıkılabildiğimi öğrendim. Benim için çok önemli bir ders. Ve bir daha yıkılmama kararıyla bir devinim yaşadım.

KADIN ARKADAŞIM YOK
- Artık daha sakin biri misiniz?
- Heyecanım, kaybettim mi? Hayır. Kalbim hâlâ kelebek gibi, ruhum da öyle. Onu kaybedersem hiçbir şey yapamam, yaşayamam. İçimdeki çocuk duruyor. Bu kadar uzun bir süre Ajda Pekkan olarak kalabilmemi o içimdeki çocuğa bağlıyorum.
- Böyle bir şöhretin içinde yaşarken bunları nasıl yaptınız?
- Çok kolay değil. Kendi kendinin psikiyatristi oluyorsun. Yoksa gittim geldim psikologlara, baktım olmuyor, duvarlara konuşuyorum. Ben Ajda Pekkan'ım, nereden başlayayım, nesini anlatayım, bilmiyorum ki! 'Bir gün ben şarkı söyleyerek yola çıktım...' Eeee sonra neler oldu? Bunları neden anlatayım? Ben onları kendime saklamalıyım. Unutmak istediğim günler de var, hatırlamak istediklerim de.
- Kadınlarla aranız nasıl?
- Kadınsı muhabbetleri pek sevmiyorum. Bu anlamda uzaylı olabilirim. Oturup da kim ne çanta almış, kim ne giyinmiş, kim kimle berabermiş... Hiç buralarda değilim. Benim bu anlamda, pek kadın arkadaşım yok.
-Herhalde sanat camiasından olmayan arkadaşlarınız da var. O insanlar nasıl davranıyor size? Mesela siz bir şey istediğinizde 'Hayır!' diyen oluyor mu? Sonuçta karşılarındaki Ajda...
- Nasıl yani?

- Dostlarınız size hayır diyor mu?
- Bana hayır diyorlar mı? Bilmiyorum. Biz birbirimiz çok seviyoruz, ama çok zaman giriyor aramıza, bölünüyoruz. Ben çok çalışıyorum galiba...
- Üç ömre yetecek kadar işiniz, başarınız var. Biraz da ense yapmaz mı insan?
- Ense yaparsam, hayatın benim için artık biteceğine inanıyorum. Çünkü hayatım boyunca o kadar çok çalışmışım ki... Hiperaktifim, yani duramıyorum ben. Tatilde dinlenmesini bilmem.
- Bir çocuğunuz olsaydı...
- Sakın yanlış anlamayın, benim bir babaya falan ihtiyacım yok. Artık suni döllenmeyle bile çocuk yapılıyor ama dediğim gibi, 20 yıl önce bugünkü özgüvenim olsaydı... Ama yoktu ya, yoktu! Yoktu! Bir tarafım o korkunç büyük şöhrete sahip kadın, diğer yarım bir o kadar naif bir kadındı. Beni yemesinler diye hep uzak yaşadım insanlardan. Çünkü o kadar kolaydım ki!
- Çoğu sanatçının yaratmaya çalıştığı efsaneyi siz bozmaya çalışıyorsunuz...
- Benim bütün starlığım sahnede. Orada kaldığım süre içinde tamam, sahnede olan sahnede kalır.

Sinirden camları taşladım
- Kız kardeşinizle iyi anlaşıyormuş gibi görünüyorsunuz, aranız nasıl? Kıskandığınız olmuş onu.
- Evet, benim bir şarkımı söylemişti. O zaman biz Fecri Ebcioğlu'yla böyle bir dalaşmıştık. O da gitti, Those Were the Days adlı şarkıyı Bu Ne Biçim Hayat adıyla kardeşime verdi. Benim de en meşhur, en popüler zamanım. Çok üzülmüştüm. Gittim, gece Fecri Ebcioğlu'nun camını taşladım, indirdim aşağıya... Ne cesaret, ne delilik! Ne adrenalin! Arabayı kendim kullanıyordum; taşladım, sonra bindim arabaya vınnn diye uzaklaştım, ama elim kolum nasıl böyle tir tir titriyor. Ay nasıl yaptım bilmiyorum, çok zor bir şey gidip birilerinin evini taşlamak! Şimdi olsa beni bırakmazlar, o zaman sarışın biri geldi taşladı. Şimdi olsa kameralar falan, ay çok fena...
- Size bakınca insanın inanası gelmiyor camları taşladığınıza...
- Nasıl buldum o kocaman taşı, vallahi hatırlamıyorum, o cam nasıl kırıldı, onu da bilmiyorum! Ama kırıldı yani... İnanın o günden bugüne nasıl geldim, nasıl durdum, hiçbir şey bilmiyorum. Neden bilmiyorum, çünkü hep anı yaşadım ben. Maceracı ruhumu çok seviyorum. Her sabah 'Bugün ne olacak acaba?' diyorum. Merakla yaşıyorum her şeyi.
- Gerçekten mi?
- Gerçekten. Ama tabii eskiden ilaç almadan yaşıyordum, şimdi ilaçla yaşıyorum. Çünkü hayatı taşıyabilmek, bazı şeyleri istemesen de kabullenebilmek, ne kadar olgun olursan ol, insana zor geliyor.

- Bu yazın hit şarkısı sizinki mi olacak?
Böyle iddialı konuşmaları hiç sevmiyorum. İddialı hareket etmeyi severim ama konuşmayı sevmem. Olursa da güzel olur

Yüreğim TIR gibi
- Tasarlamayı seviyorsunuz. Bir de tasarladığınız bardak var, sizin adınızla anılıyor. Neden kafanızı böyle bir şeye yordunuz?
- Evet, o doğurma duygusu... Her şeyi doğurmak istiyorum. Altı sene çalışmaya ara verdim, evlenmiştim. O bardak olayı o zaman söz konusu oldu. Ama ben hiçbir faydasını görmedim, çünkü tescil ettirmedim. Yoktu ki o zaman böyle şeyler. Eğleniyordum ben o zamanlar. Al sana eğlence!
- Üretim yapan şirketten bir teklif geldi mi size?
- Yok canım, neden olsun ki? Türkiye'de böyledir, genelde insan kullanmak üzeredir sistem. Madde, yaşamak için kimseye muhtaç olmayacak kadar kıymetli benim için. Hırs aklın önüne geçerse mutlu olamıyor insan. Ben mutluluk, huzur istiyorum. Beni seven insanlarla birlikte olmak istiyorum. O kadar güzel bir yüreğim var ki; TIR gibi... İçi dolsun istiyorum.

Kebap ve arabesk severim
"Aslında tanımadığım insanlarla konuşmayı sevmiyorum. Büyük partilere falan çağırırlar beni. Ajda Pekkan orada olursa başka olur çünkü. Hiç gitmek istemem." "Oryantal yapıda biriyim. Kebap, arabesk, Türk sanat müziği, fasıl severim. Öyle dambidi dambidi müziklerden hiç hoşlanmam. Ama klasik müzik de dinlerim büyük zevkle." "Bir yandan hayatın içindeyim, bir yandan da değilim. Sabah 09.00'da çıksam trafiğe katılsam, o insanların homurtularını yaşasam, görsem... Birkaç kişiye çemkirsem, onlar da bana çemkirse, o hayatın paTIRtısı gürültüsü içinde yoğrulsam akşama kadar... Belki o zaman düşünmeye, dertlenmeye vakit bile kalmaz. Tabii benim de işim gücüm çok, ama ben yine üzülecek zaman ayırıyorum kendime." "İçimde bir serseri var, hiçbir erkek o kadar serseri olamaz. İçimde bir maço var benim, ama prenses gibi duruyorum. Bu durum beni çok besliyor. Sessiz kalmayı çok severim, kedi gibi pusuya yatarım, avımı beklerim." "Aklımı, ruhumu büyüttüm... O yüzden kadınların 'Onu aldım, bunu yaptım, şuna bak' durumunu beğenmiyorum. Ama ben bir yaparsam, iki oluyor... 'Bak işte yemek yemiyor,' diyorlar. Bir de erkek meraklısı olmadığım için kendimi çok seviyorum. Bir erkeğe dayanmak, onun gücünü kullanmak hiç bana uygun değil." "Ne geliyorsa onu yaşayacaksın, biraz tasavvuf, biraz bilgeleşmek, bir devinim yaşamak... Bunların hepsi bir paket, iyi ki Allah bana o paketi verdi, çok şükrediyorum. Ya deli, farfara bir kadın olsaydım ne yapacaktım? Bana yakışmayan davranışlarda bulunsaydım?"

Sinemayla gönül bağım yok
- Babanız yardımcı olmuş Ses dergisinin yarışmasıyla sinemaya adım atmanıza...
- O bir tesadüftür, hiçbir zaman film artisti olmak istemedim. Çünkü öyle bir eğitimim, altyapım yoktu. Ayrıca ailemde sanat kökenli kimse yok. Hiçbir şey bilmiyorum sinema konusunda. Neyse, nasıl olduysa bir beş sene çektim o koşulları.
- Öyle diyorsunuz ama 47 filmde rol almışsınız.
- Evet, ama para kazanmak için.
- Sinemayla gönül bağınız yok yani?
- Yok, kendimi kötü hissettim. O kadar düzgün insanlar vardı ki film camiasında, hepsi birbirinden değerli. Hepsi çok klastı! Şansıma ben onların içinde oldum. Ayhan Işık, Belgin Doruk... Yıkılıyor... Onları görünce tir tir titrerdim, ben kim, onlar kim? Bambi gibi bakardım onlara... Sonra benim ne işim var orada? Bizim aile şartlarımız çok başkaydı. İki kız kardeş okula gidip geliyoruz, evde TV başındayız. O ortamlara uygun bir hayatım yoktu. Birden bire öyle basında falan kendimi görünce şaşırdım, yoruldum, nasıl hareket edeceğimi bilemedim. Hani bir kediyi sokakta görüsün 'Gel seveyim,' deyince kedi sağa sola kaçar, aynı o durumdaydım.

- Sektörde tek başına bir kadın olmak bu kadar zor mu gerçekten?
-Tabii, demir leydi olmak gerek. Kendimi çok sorgularım, o yüzden hep yeni bir şeyler yaratmak, hep bir şeyler düşünmek isterim.

Bu camiada dost olur mu?
- Sanat camiasından da yakın dostlarınız var, değil mi?
- Bir gün sordular 'Bu camiada dostunuz var mı?' diye. 'Yok ya, bu camiada dost mu olur?' dedim. Hemen Sezen'den bir telefon geldi: 'Ajda ne diyorsun, ben senin dostun değil miyim?' diye sordu. (Gülerek Sezen Aksu'nun taklidini yapıyor.) Ne şeker değil mi? Biz artık kardeş olmuşuz. Birbirimizi mutlu etmeyi seviyoruz. Ben böyle sanatçılığı seviyorum.
- Sezen Aksu size Angel diyormuş.
- Evet, öyle der.
- Birilerine kızınca 'İnşallah jübilesine gidelim,' dermişsiniz...
- Evet evet, bekliyoruz hâlâ jübileye gitmeyi. (Gülüyor.) Elbette gidilecek jübileler olabilir. Ama tabii bu aramızdaki bir espri. Biz kendi aramızda eğleniyoruz.
Babam anneme ciddi şiddet uyguladı

- Anne babanızın ayrılması sizi nasıl etkiledi?
- Ben çok güç seviyorum, kudret seviyorum. 'Hırslı değilim,' diyorum ama bunları seviyorum. Kadınların çok ezildiği bir ülkede yaşıyoruz, dünyada da böyle. O yüzden kadın kudretli olmalı. Benim annem babamdan şiddet gördüğü zaman karar verdim buna. Öyle bir kerelik bir şey değildi annemin gördüğü şiddet. 70 senesinde babamı kaybettiğim zaman şöyle bir şey yaptım: Ece ajandası vardı o zaman; 'Canım babacığım, ben o kadar güçlü bir kadın olacağım ki, hiç kimsenin beni yıkmasına müsaade etmeyeceğim,' yazdım. Demek ki beni öyle etkilemiş o şiddet. Bir kereye mahsus bir şey değildi. Birkaç defa oldu... Ve annem babam bu yüzden ayrıldı. Çok gücüme gitmişti. Koskoca bir deniz albayı, dünya güzeli eşi ve bunlar oluyor... Üstelik bağnaz bir aile değildik, benim şarkıcı olmam için çok yardım ettiler. Adımı annem koydu. Düşünün, kızlarının adını Ajda, Semiramis koyan bir kadın şiddet görüyor! Babam annemden ayrılınca para kazanmak mecburiyetinde olduğum için 17 yaşında gazinoydu, filmdi o işlere girdim, şarkı söylemeyle başladım.

- Bu kadar güçlü bir kendini koruma içgüdüsü neden kaynaklanıyor?
- Var böyle bir şey bende. İçimde birkaç kişi var sanki. Bir erkek var, bir kadın var. Çok kudretli, bir kadın var, çok verici, feminen, küçücük bir şeyle mutlu olan. Var işte, iyi ki onlar var, onlarla geçinip gidiyoruz senelerdir.

- 'Çok ünlüydüm ama çok da kompleksim vardı,' diyorsunuz bir röportajınızda.
- 'Normal biri olduğumu anlarlarsa beni kırarlar,' diyordum. Yanıma yaklaştıktan sonra, 'A normal bir kadınmış bu, sahnede başka duruyor ama,' dediler. Android gibi bir kadın olmamı, anlaşılmayacak laflar etmemi falan beklediler. Yok ya, başka? Ben star olma durumunu tevazuya doğru çektim hep.