Kuzey Koreli çocuklar, Güney Koreli akranlarına göre ortalama 4 santimetre daha kısa. Genetik olarak farkı bulunmayan bu iki toplumdaki çocukların gelişimindeki bu uçurum, Kuzey Korelilerin nükleer silahlanma uğruna ödediği bedelin ne kadar büyük olduğunu gösteriyor. Birinci sıraya füze menzilinin boyunu yerleştiren hasta rejimler, açlıktan bodur kalmış nesiller yetiştiriyor.
1950'de başlayan Kore Savaşı'ndan sonra nükleer silah sahibi olmayı kafasına koyan Kuzey Kore, varını yoğunu silahlanmaya harcadı ve halkın en temel ihtiyaçlarını görmezden geldi. 1994'te başlayan ve 1998'e kadar süren büyük kıtlıkta Koreliler ağaç kabukları yiyerek hayatta kalmaya çalıştı ve milyonlarcası öldü. Koreliler bugün hala uluslararası gıda yardımı sayesinde beslenebiliyor.
İran'da da durum çok farklı değil. Barışçıl nükleer enerjinin her ülkenin hakkı olduğunu baştan teslim ettikten sonra, İran'daki nükleer çılgınlığın boyutlarını gösterecek birkaç bilgi paylaşmak istiyorum. Deprem kuşağındaki İran'dan geçen üç büyük tektonik fay hattının kesişme noktasına kurulan Buşehr nükleer santrali 40 yılda bitirildi. 11 milyar dolara mal olan Buşehr, dünyanın en pahalı reaktörü olmaya aday. Yaptırımlar nedeniyle İran'ın mahrum olduğu petrol gelirleri de hesaplanacak olursa bu maliyet 100 milyar dolara yükseliyor. Buna rağmen Buşehr santrali, İran'ın elektrik ihtiyacının sadece yüzde 2'sini karşılıyor. Yani İran rejimi, halkına pek de faydası dokunmayan kötü planlanmış bir santral için vatandaşlarının büyük yaptırımlar karşısında ezilmesine neden oluyor.
Nükleer silahlanma yarışına giren kapalı rejimlerde çaresiz halkın ödediği bedel çok büyük.
Bodur kalmış çocuklar yetiştirme pahasına nükleer güce sahip olmayı başarmak, bir rejimin görebileceği en büyük başarısızlıktır.