Şampiyonun belirleneceği bir maça, iki şampiyonun birlikte çıktıklarının şahidiydik. 40. maçlarına kadar gelirken zorlukları aşmış, şans anlarını da şanssızlığı da yaşamış, birbirlerine karşı üstünlük sağlamış-sağlayamamış, iki dev takımdılar. Böyle bir maçı oynamak için iyi futbolcunun ötesine geçmek gerekir. Büyük oyuncuların kaldırabileceği yüklerle sahadaydı takımlar. Bu yüzden hatalar peş peşe yaşanıyor, ayaklara beyin değil, korku-endişe ve tereddüt hükmediyordu.
Yarım saat dolarken tek şut izliyorduk. Terim'in 1-1'lik skoru koruma yerine "kazanma" yönünde yaptığı seçimin faturasından etkilenip, 11 oyuncusuyla bir duvar örüşünü gördük. Bunun adı "korku" değil, "gerekeni" yapmaktı. Fenerbahçe'nin bu mantaliteyi gol atamadan kıramayacağı gerçeğiyle yaşaması gerekiyordu. Ama onlar da risk almayı tercih etmeden, pas yapma etabından ayrılmadılar ilk 45'te. Böylesine bir kurguyu dengesizleştirecek tempoyu yapmadılar- yapamadılar.
İkinci yarıda tribünlerin rüzgarıyla gelen 15 dakikalık baskıdan da çıkmayı başardı Galatasaray. Maçı yavaşlatmak adına her şeyi yaptılar. Yerden kalkmadılar, yavaş hareket ettiler, saniyeleri eritmek için futbol oynamamak dışındaki tüm sahada her şeyleri ile oldular. Cüneyt Çakır'ın işine gelen, düşük tempo, az hata demek olan işleyen bir düzen...

GÖNÜLLERİN ŞAMPİYONU
Fenerbahçe 40. maçta bayrağı ezeli rakibinin elinden alamadı. Almak için vazgeçmeden kat ettikleri bu yolda, şampiyonluk için gereken golü yaratamadılar. Ama gönülleri fethedip, şampiyon kadar saygı görmeyi hak ettiler, taraftarlarını gururlandırdılar, bükülmez bileğin de sahibi oldular. Galatasaray'ın uzun yürüyüşteki performansı, Kadıköy atmosferini istediği gibi yönlendirmesi, bu zor etabı en az hatayla tamamlayıp, şampiyon olması da övgüyü sonuna kadar hak ediyor. Günü şampiyon bitiren Galatasaray, sezonun birincisi Fenerbahçe'dir.