En iyi ev arkadaşı kim?

OLKAN ÖZYURT Kimi Ertem Eğilmez filmlerinde, yediği içtiği ayrı gitmeyen arkadaşlara rastlarız. Genelde aynı evi paylaşırlar ve sahanda pişirilen yumurtaya bir ekmeği katık edip yiyecek kadar da dostlardır onlar. Fakirdirler, birbirlerinin dertlerine ortak olup birlikte hayata tutunmaya çalışırlar. Berlin Film Festivali’nde Altın Ayı için yarışan, Seyfi Teoman’ın filmi Bizim Büyük Çaresizliğimiz’de de bir ev arkadaşlığı mevzu bahisti. Liseden beri arkadaş olan Ender (İlker Aksum) ve Çetin (Fatih Al) aynı evi paylaşıyor; yedikleri içtikleri ayrı gitmiyordu. Beyazperdeye yansıyan bu durum gerçek hayatta da pek farklı değil aslında. Çünkü sinema camiasında ev arkadaşlığına sıklıkla rastlanıyor. Sözgelimi İlker Aksum 1990’lı yıllarda Engin Günaydın, Timuçin Esen, Binnur Kaya ve Devin Özgür Çınar ile aynı evi paylaşmış. Yani beşi aynı evde oturmuş. Vavien‘in yönetmenlerinden Durul Taylan da bir dönem bir başka yönetmen Zeki Demirkubuz’la aynı evde yaşamış. Yazar Muhsin Kızılkaya’nın ev arkadaşlarından biri ise Yılmaz Erdoğan. Ev arkadaşlığının onların hayatına kattığı değerleri, unutamadıkları anıları sorduk. Buyrun kapı açık! OYUNCU İLKER AKSUM Devin (Özgür Çınar), Binnur (Kaya) ve Şinasi Yurtsever ile ev arkadaşlığı yaptık. Ev arkadaşlığı aslında dostluğu perçinliyor. Paylaşmayı öğretiyor insana. Sonuçta benzer ilgi alanlarınız olsa da herkesin yetiştirilme şekli farklı. Yani farklı dünyaların insanlarısınız. Ama birlikte yaşamayı öğreniyorsunuz. ‘Sorunlar çıkmıyor’ demek doğru değil. Özellikle iş paylaşımı konusunda mutlaka sorun çıkar. Sorun çıkınca soğukkanlı davranmak gerekiyor. Saygı esas olmalı. Mesela ben mutfağa giremezdim, bu konuda iyi değilim. Devin ise çok iyi yemek yapardı. Ama o zaman ben de başka bir iş yapıyordum. İşten kaytarmak olmaz ev arkadaşlığında. Unutamadığım birçok anı var ama özellikle biri var ki, hâlâ aklıma geldikçe gülerim. YÖNETMEN DURUL TAYLAN Ama tabii ki muhabbet dönüp dolaşıp sinemaya geliyordu. Ama öyle sabahtan akşama kadar filmlerden konuşan tipler de değildik. O yılların bana kattığı şeyler mesleki değil aslında, daha varoluşsal. Hâlâ yakamı bırakmayan, genel, hatta biraz soyut bir sorumluluk duygusu. O yıllarda üçümüz Lawrence Kasdan’ın Grand Canyon filmine gitmiştik. Eve döndük. O dönem sinemayla çok ilgili bir işte çalışmıyordum, film yapmak ya da yönetmen olmakla ilgili atıp tuttum bütün gece boyunca. Sonunda Zeki çok net bir soru sordu: ‘Sinemaya girmek istiyor muydum gerçekten?’ ‘Evet,’ dedim. Peki işi bırakmaya hazır mıydım? O sıralar Zeki, Zeki Ökten’in çekeceği bir dizide yardımcı yönetmendi, bir prodüksiyon asistanı arıyorlardı. Zeki hemen birilerini aradı. Ertesi gün işimden istifa ettim. Aslında ev arkadaşlığındaki en önemli sorun evlilikteki ya da iki kişinin birlikte film yapmasındaki ana sorunla aynı: Karşındaki insanın arzularını, isteklerini nereye kadar kendi varoluşunun içine katabilirsin?” YAZAR MUHSİN KIZILKAYA 1989’da Yılmaz Erdoğan’la Kuledibi’nde bir evde kalıyorduk. Ev bir çatı katıydı. Kapısı yoktu, her dem açık olan kapıdan isteyen herkes gelip girebiliyordu, tanıdıklarımız tabi... Ev lebideryaydı, muhteşem bir manzarası vardı. Fakat kötü tarafı suyu akmıyordu. Yakınlardaki camiden bidonlarla su taşıyorduk eve. Bir yaz günü öğleden sonra ikimiz eve gittik. Evin denize bakan salonunda bir adam çilingir sofrasını kurmuş ufak ufak demleniyordu. İkimiz de adamı tanımıyorduk. ‘Sen kimsin,’ demeye kalmadan adam kendi evindeymiş gibi mutfağa gitti birer çay bardağı daha aldı, bize de rakı koydu. Biz öfkeden kuduruyoruz ama adam gayet sakin... Sonra bize kendisini tanıştırdı. Meğerse adam İzmir’de yaşayan ev sahibiymiş. Biz evi bir akrabasından kiralamıştık. Hafif çakırkeyif olunca ‘Ben bir ellerimi yıkayayım,’ deyip ayağa kalktı. İkimiz aynı anda ‘Bu evin suyu akmaz,’ dedik. ‘Peki,’ dedi, küçük bir tuvalet vardı oraya girdi, askıdaki rezervuarın arkasına elini soktu, bir vidayı bir süre çevirdi. Bütün musluklardan sular akmaya başladı. Meğerse biz 1.5 yıldan beri su vanası kapalı bir evde oturuyormuşuz.”