Hasretlerin birikip, tek maça sıkıştığı bıçak sırtında başlayan bir kupa finali. Finalleri kazanmak ile iyi onamak arasında çok ilişki yok. Böyle maçlarda büyük futbolcu olmak ile yürekli koşmak gerekiyor. Farklı oyuncular ortamı daha iyi sindirip, daha sakin kalıp, sahaya daha çok akıl ve yaratıcılık koyuyorlar. Aynı Alex gibi...Kaptan bir gün önce maçı üstüne alacağının sinyalini vermişti. "Ben hazırım" derken, cumartesi günü ilk on bir oynamamasına sitem gönderiyordu. Ortamıyla, taraftar arzusuyla coşkunun yakalandığı anda, daha 70. Saniyede Caner'i soktu ceza alanına Alex... Skor değişti.
Aslında her şey değişti o anda. Bu maçın hikayesini kim yazsa, az pozisyon, bol yan pas diye başlardı. İkinci dakikada tüm ipler Fenerbahçe'nin eline geçince, Bursaspor en önemli silahı; hızlı hücumu kullanma şansını kaybetti. Risk alan taraf olmak zorundaydı. Fenerbahçe istediğini elde etti ve maçı yönetmeye başladı.
29 yıl sonra gelecek kupanın duygularını yaşamak veya bir macerayı sonlandırmak değildi bu aslında. Ve aslında Fenerbahçe'nin hikayesi yeni başlıyordu bu golle. Alex'in komutanlığında, Emre'nin yönetiminde, Volkan'ın liderliğinde büyük takım olma gösterisi yapıyorlardı.

MÜCADELE ERKEKÇE...
Skor 4-0'a geldiğinde bile eğlenen Bursasporlu taraftarlarında bu keyiften en büyük payı almasının nedeni bu. Sahada seyredecek çok şey var ama söyleyecek tek kelime yoktu. Mücadele erkekçe, goller mertçe geliyor, Türkiye Kupası 29 yıl sonra özlediği sahibine geri dönüyordu. Ben gazeteciliğe yeni başlamış, 18 yaşına yaklaşan bir muhabirciktim Mersin'deki kupa geldiğinde. Artık Fenerbahçeliler'in kupa hikayesindeki hüzünlü sonu yazacak sözlüklerin çöp vakti geldi şimdi de. Aykut Kocaman'ın teknik adam olarak kazandığı ilk kupa bu... Gelecekteki diğer kupaların veya hedeflerin taçlandığı başlangıç noktasında Aykut hoca. Yeni sezonda, yenilenmiş ruhlarla ama değişmeyen inat ve hırsla gelecek Fenerbahçeliler. Bu kartopunu çığ yaparak, gururlarına ortaklar katarak elbette.