Beş günde bol bol gezmenin yanı sıra, bir oyun ve beş film gördük. Filmlerden yeri gelirse söz ederim. Oyun ise Opera'nın çok yakınında Theatre Daunou diye bir yerde gösterilen ve bir tür Edith Piaf biyografisi olan Piaf, Une Vie en Rose et Noir / Piaf, Pembe Siyah Bir Yaşam adlı oyundu. Ünlü sanatçının 2013'deki 50. ölüm yıldönümü eşiğinde, onu hayatından kesitlerle anan Brecht'vari bir oyun. Başroldeki Nathalie Lermitte'in Piaf'a çok benzeyen sesiyle hayat verdiği... Ama daha çok bu tiyatrodan söz etmek istiyorum. Eski bir yapıydı, belli. İçi bir mücevher kutusu gibi şık ve süslü. Ama koltukların arası nasıl dar, sıra arası mesafeler nasıl küçük, anlatamam. Ama salonu dolduran orta yaşın hayli üzerindeki seyirciden çıt çıkmadı. Kimse şikayet etmedi, yerinde kıvranmadı. Ya tiyatroyu biliyorlardı ya da sanatın her türlü koşulda izlenmesi gereken neredeyse kutsal bir etkinlik olduğunun bilincindeydiler. Ve sonunda oyun ayakta alkışlandı, dakikalarca... Bir tiyatro olayı değil, bir nostalji şöleniydi. Ama o kadarı yetmişti. Ve ben, bundan çok daha geniş, güzel ve görkemli eski salonlarımızı cömertçe gözden çıkarıp harcamaya hazır kendi ülkemi düşününce, gerçekten üzüldüm. Ve özellikle tiyatroya böylesine saygı eksikliğiyle malul bir toplumda, uzun yıllardır inatla, sebatla bu çabayı sürdüren kıdemli tiyatrocularımıza ve peşlerinden gelen gençlere saygı duydum. Varolsunlar