Gündoğumunu değil gün batımını çok severim çünkü bütün sonların bir günbatımı kadar zarif, etkileyici, melankolik ama aynı zamanda huzur verici olmasını isterim.
Yangına körükle giden, sizden daha fazla panikleyip elinizin ayağınıza dolaşmasına sebep olan, en kötü senaryoyu yazmakta ustalaşmış arkadaşları değil sükunetle çözüm bulmayı becerebilen, çözüm bulamazsa işi espriye vurmayı seçip güldüren arkadaşları severim.
Olaylara direndiğim, sinirden tepindiğim, burnumdan dumanlar çıkartmayı marifet sandığım, keskin sirke olduğum zamanlardaki halimi değil durup düşünmeyi becerebilen, öfkeyle kalkmayan, hayatın diline kulak veren halimi severim.
Her kadın gibi kötü çıktığım fotoğrafları değil, güzel çıktığım fotoğrafları hem de nasıl severim.
Cüzdanımda olduğunu bildiğim parayı değil bir gün ansızın ceketimin cebinden çıkıp sürpriz yapan parayı daha çok severim.
Yazları yabancı müzik dinlemeyi değil de Türkçe müzik dinlemeyi daha çok pek çok severim.
Süpermarketten manav alışverişi yapmayı değil mahalle manavından sohbet ede ede sebzemeyve almayı severim.
Özel günlerde yapılan mecbur telefon konuşmalarını değil uzun zamandır aramayan bir aile dostunun en ihtiyacım olduğu anda arayıp bana çok önemli cümleler kurmasa da sesiyle bile güven verebilmesini severim.
Janjanlı kokteyller ve "Eee, daha daha n'aber" kıvamındaki diyalogları değil, aslan gibi rakı içmeyi ve rakı masası sohbetlerini severim.