Adam yedi yıl boyunca öz kızını istismar ediyor. Mahkeme kayıtlarını ve çıkan haberleri okudukça hop oturup hop kalkıyoruz.
Eğitimli, tanınmış, güçlü bir medya patronundan söz ediyoruz. Hâlâ kafamız basmıyor. Zannediyoruz ki; şiddet, dayak, cinsel istismar, sadece toplumun diğer kesimine aitmiş gibi düşünmek istiyoruz. Tuhafız.
Oysa sapıklığın, caniliğin, merhametsizliğin, vicdansızlığın, kötülüğün sınıfı yok.
17'nci Ağır Ceza Mahkemesi; söz konusu adamı, yani Fatih Oflaz'ı suçlu buluyor, sabıkasızlıktan cezasını 18 yıl 9 aya indiriyor. Bizim de yüreklerimize iniyor.
Mahkeme kayıtlarından öğreniyoruz ki, yedi yıl boyunca babasının cinsel istismarına uğrayan genç kızın durumunu annesi de biliyor. Anne, kızını babasının yanına yollamaya devam ederek, tacizci babadan para istiyor.
Sonra nasıl oluyorsa fikir değiştirip dava açıyor. Kızcağız herkesten nefret ediyor, kendinden bile...
Fatih Oflaz'ın kız kardeşi Esra Oflaz gündeme geliyor. Mahkemeye kadar yeğeninin başına gelenleri bilmediği, eğer doğruysa abisiyle ilişkisini tamamen keseceğini söyleyen bir Instagram paylaşımı yapıyor.
Hikayede dolmayan boşluklar kafa karıştırıyor. 'Hangi anne, kızının çektiği acılara yıllarca sessiz kalabilir ki?' sorusu vicdanlarda çınlıyor.
Hepsinden önemlisi ise; o güzel kız ve onun psikolojisi, geleceği.
Baban öyle, annen böyleyse eğer, sen bu hayattan ne bekleyebilirsin ki? Kime inanacaksın ki? Nasıl güvende hissedeceksin? Nasıl uyuyup nasıl uyanacaksın kim bilir...
Olayın detaylarını ve gerçeklerini yüzde 100 öğrenmeden ahkam kesmek istemem. Daha çok başka bir yerden söz etmemizi isterim. Hani şu konuşmamız gerekirken, çığlık çığlığa sustuğumuz yerden... Kadınlar susuyor; annelerbabalar- aileler susturuyor. Kadınlar; tacizi, istismarı, şiddeti ortaya çıkarmaya korkuyor. Kadınlar saklıyor. Kol kırılır yen içinde kalır sözü boğazlarımızı sıkıyor, yaşamımızı karartıyor.
İşte bizim şimdi en çok bundan söz etmemiz gerekiyor.