Devir hesaplaşma devri... Darbeler, 28 Şubat, Dersim, askeri muhtıralar vs. eski defterler tek tek açılıyor.
Açılırken de 'kim ne yazmış' diye bakılıyor.
Tarihi tabii ki dönemin şartları içinde değerlendirmek gerekiyor ama son tahlilde asıl belirleyici olan günümüz değer yargıları. Yıllar içinde oluşan değer yargıları, evrensel insan haklarının ulaştığı son noktaysa hiç sorun yok!
Bu açıdan bakınca Serpil Çelenk Güvenç'in 'Darağacına Mektuplar' kitabında gün ışığına çıkan, Turgut Özal'ın; Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan'ın idam edilmelerine 4 hafta kala Amerika'dan yolladığı mektup çok önemli.
Gezmiş ve arkadaşlarının idam edilip edilmeyeceğinin hararetli bir şekilde tartışıldığı günlerde, 7 Nisan 1972'de Tercüman gazetesinde Ahmet Kabalak'ın köşesinde yayınlanmış mektup.
Özal 'acımayın' mesajlı mektubunda "Tarihten, tecrübeden ders alacak mıyız yoksa sözde bir acıma duygusu ile karıştırılan, aslında maksatlı birtakım oyunlara alet olarak Türkiye'yi yıkmak isteyenlere bir şans daha mı vereceğiz?" diyerek kibarca Gezmiş ve arkadaşlarının idam edilmelerinin memleketimiz için hayırlara vesile olacağını yazmış.
Omzunda papağanıyla Tonton Özal imajı bir anda yıkıldı değil mi?
Ama şu da bir gerçek ki, Özal zaman içinde çok değişti.
Başbakan ya da cumhurbaşkanı olduğu dönemlerde aynı gençlerin idam edilmesini isteyeceğine kimse inanmaz.
İşte yazı sanatı bu açıdan önemli, çünkü her yazılan tarihe bir not olarak düşüyor ve bir gün ortaya çıkıyor!

İDAM SEVER YAZAR
Güvenç'in kitabında daha talihsiz örnekler var. Mesela Rauf Tamer, 1972'nin Nisan ayında, Gezmiş ve arkadaşlarının idam edilmeleri için bayağı yırtınmış ve bakın ne yazmış:
"İdamlara dair kanun iptal edildi. Ne demek iptal? Menşeini araştıralım. İptal. İpta. İpt. İp. Gördünüz mü sonunda yine ip çıkıyor!"
Gel cellat ol deseler, koşa koşa gidecek yani!
Şimdiki yazılarını okusanız, eskiden darbelerle savaşmış bir demokrasi aşığıdır kendileri!
Tabii yerseniz!