Sezonu yorumlarken, "8 puanlık avantajımız var ama hala istediğim oyun yok" diyordu Ersun Yanal... Bu maçla birlikte başlayacak süreç için kafasında kurguladığı takım daha organizeydi. Top rakibe geçitğinde yaşanan sorunları azaltmak için uğraşacaktı.
Antalya'da takımı kimseye göstermedi. Antrenmanları gizli gizli yaptı. Sürekli olarak oyuncuların ne kadar ağır çalıştıklarını duyduk. Bunu rakamlarla destekleyen bilgiler de verildi.
Hazırlık maçlarında mesajlanan oyun tarzsını göremedik. Evet; istek vardı ama geçmişe göre fark yoktu. Konyaspor maçı çattığında, en azından Kadıköy'ün büyüsüyle, değişimin kapılarının aralanacağını bekledik.
İlk yarıda gol dışında sadece bir karambol pozisyonu vardı. O da duran toptan geldi. Performanslara endekslenen hücum aksiyonları içinde Emenike'nin keyfine göre ceza alanına girebildiler. Temaslı oynayan ve çok yakında kalmayı tercih edenlere cevap da veremediler. Mesut Bakkal, eski kader ortağının her hamlesi için bir kilit oluşturmuştu. Kanatları iki oyuncu ile kapatıp, defans hattını altıladı. Ama ön tarafta tuttuğu üç oyuncuyu da Hleb'in organizasyonuyla pusuya yatırdı.

NASIL AÇILDIYSA KAPANIR
Ofsayttan gelen Konyaspor golüyle senaryo daha da kötüleşti. Tüm handikaplarına rağmen Fenerbahçe takım olarak isteğini azaltmadan, yardımlaşmasını da arttırarak üç puanın peşine düştü. Spontan pozisyonların peşinde, rakip kaleye yüzlerini dönemeden, denediler. Ama özellikle ikinci yarıda kendilerinin peşinde olduğu karambollerden, Konyaspor tehlikeleri de doğdu.
Herkesin baskı olduğu 90 dakikanın galibiyetle kapanması, puan farkının 10'a çıkması, kalan haftaların tahminlerinde daha da artacağının sinyallerinin gelmesi, maçın analizidir aslında. Ya da "Nasıl açıldıysa, öyle kapanır" diyenler için, "Nasıl açıldıysa, daha da açılır" diyebilenlerin manifestosudur...
Sevgili Yaşar Aydın için iki pankart vardı. Nam-ı değer "varoş" ağabeyimiz, sağken bu yazıları hazırlatır, hatıralara sahip çıkardı. Mekanı cennet olsun.

MAÇIN ADAMI: EGEMEN