Mehmet Altan, SABAH gazetesindeki "Zihinsel Koma" başlıklı yazısında eğitimimizin acı durumuna değiniyor, "Kendi ana dilinin sözcüklerini anlamayan çocuklarımız var. Bu, bütün Türkiye'yi ayağa kaldırması gereken bir durum değil mi?" diye soruyor. Ama bu acı gerçek kimin umurunda? 394 kütüphaneye karşı dört yüz bin kahvenin olduğu, kütüphanelerde 12 bin kişiye bir kitabın düştüğü, düzenli kitap okuyanların on binde bir olduğu bir ülkede, kim uğraşır eğitim sorunlarıyla? Okullarımıza şöyle bir göz atacak olursak, yarım yamalak bir öğretimin yapıldığını, ama eğitimin es geçildiğini görürüz. Çift öğretim, salon yetersizliği, öğrencilerin ilgisizliği bahane edilerek eğitsel kollar pek işlemez okullarda...
Aramataramalarda çantasından roman çıkan öğrencilerin azarlandığını, "Bunu okuyacağına dersini çalış" dendiğini duyan, gören ve okulda Tebliğler Dergisi'nde tavsiye edilmeyen kitapları okulda okuttuğu, satışına yardımcı olduğu için suç (!) işleyen, cezalandırılan, sürülen eski bir öğretmenim. Bakıyorum da şimdi "Yüz Temel" eser okutulacakmış... Peki, yüz bir, bin bir kitap okuyana ne gözle bakılacak? Mehmet Altan, "Eğitim sorununu aşmak için çocukların yarını ile ilgilenmeyen bu aldırmazlığı yırtmak gerekiyor" diyor. Köşeyi dönmenin yırtmak olarak özendirildiği bir bu devirde bu iş nasıl olacak acaba? Çocukları eğitmek için önce büyükleri eğitmeliyiz.
ERHAN TIĞLI