Tekirdağ'daki seçim gezimde bana iki yerel muhabir Ruhan Yalçın ve Levent Silistre yardımcı oldu. O miting yoğunluğunda bir de benimle uğraşmak zorunda kaldılar, kendilerine bu konuda ne kadar teşekkür etsem az...
Parti il meclisleri arasında mekik dokurken Ruhan, Levent ve arkadaşlarının ne kadar zor şartlarda muhabirlik yaptıklarını gözlemleme fırsatım oldu.

RESMİ İLANLAR OLMASA...
Bir kere çok düşük maaşlara çalışıyorlar ve bu yüzden birçoğu ek iş yapıyor. Maaşlar düşük olunca da yerel basında eğitimli insan sıkıntısı çekiliyor.
Teknolojik olanaksızlıklara ise hiç girmiyorum... İlan gelirleri ise düşük, çok komik rakamlara ilan alıyorlar. Resmi ilanlar olmasa Türkiye'de yerel basın diye bir sektör kalmaz zaten. Resmi ilan alamayanların durumu daha da vahim.
Bir diğer önemli sorun ise yerel basının özgürlüğü... Çok büyük baskı altındalar. Gazetelerin üçüncü sayfaları dövülen, kurşunlanan yerel basın muhabirlerinin haberleriyle dolu.
Asıl ilgimi çeken ise; taşra halkının yerel basına olan duyarsızlığı.
Yerel basın olmasa, Ruhan'lar, Levent'ler küçük beldelerdeki sorunları canla başla çalışarak ulusal medyaya servis etmese, taşra kimsenin umurunda değil.
Ne acıdır ki, taşra insanı bu gerçekten habersiz. Aslında el üstünde tutmaları lazım bu isimsiz kahramanları. "Ee şartlar bu kadar kötüyse bu insanlar neden gazetecilik yapıyor?" diye soranlarınız olacaktır. Hemen yanıtlayım: Gazetecilik gönül işidir, çamurlu sahada top oynamaya benzer. Bir kere bulaştınız mı kurtuluş yok, kolay kolay başka bir iş yapamazsınız.
Bu isimsiz kahramanlar da gönüllü çıkmışlar yola. Kendilerini kutluyor ve Allah yardımcıları olsun diyorum.