Haftalardır bu maç bekleniyordu. Takımlar büyük transferler yapmış, Türkiye maça kilitlenmişti ama dün gece gördük ki futbol adına koskoca bir sıfır vardı. Önce Galatasaray'dan başlayalım. Çok kötü oynuyorlar. Birçok oyuncu beklentilerin çok altında. Kendi evinde kendi seyircisi önünde bu kadar etkisiz oynamaları inanılır gibi değil. Büyük bedellerle alınan bir Falcao var. Attığı ama sayılmayan gol dışında neredeyse topla buluşmuşluğu yok. Tabii suç onun mu, değil. Nerede o eski Babel? Nerede o eski Feghouli? Mariano komedi... Stoperler el bombası.
Fenerbahçe ise belki puan kaybetti ama inanıyorum ki seyircisi 0-0'a rağmen oynanan oyundan oldukça memnundur. Emre büyük top oynadı.
Gustavo'nun kesicilik ve defansif yönü çok iyi ama topla oyuna girerken zorlanıyor.
Sezon başından beri eleştirilen, neredeyse 4 adamın üçünün farklı mevkilerde oynadığı Fenerbahçe defansı neredeyse tek pozisyon vermedi.
İlk yarıda atılan ve Altay'ın çok iyi kurtardığı şut dışında çok rahattılar.
Vedat Muriqi golcülüğü dışında da çok kuvvetli bir oyuncu. Süratiyle, özellikle gücüyle rakip defansı yıpratıyor. Koskoca 90 dakika tüm kontrol Fenerbahçe'deydi. Zaman zaman oyunu kendi yarı alanında kabul etseler de Fenerbahçe beni pozitif anlamda çok şaşırttı.
Maçın adamı futbolcu Emre ve tabii ki dünyanın en iyilerinden biri olan hakem Cüneyt Çakır'dı. Bir maç ancak bu kadar mükemmel yönetilir.
Üstelik şanslıydı da. 'Lemina ikinci yarıda düştü mü, düşürüldü mü? Penaltı var mı, yok mu' diye tartışılırken VAR kendisini davet etti. Cüneyt'in şansı şu; pozisyon öncesi Babel orta sahada topu eliyle kontrol ediyor ve Cüneyt haklı olarak eli veriyor. Ama ya Babel elle oynamayıp da Cüneyt penaltı ya da değil kararını verecek olsa ne olurdu? Ama Babel, Cüneyt'i de kurtardı, belki de Türk futbolundaki huzuru da...